บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 7 หน้า 2
ทางด้านนิโคไลนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาแล้วถอนใจเซ็ง
วายูนกับรามิล สีหน้าค่อยดีขึ้น รามิลเอาถ้วยซุปและแก้วบรั่นดีเก็บลงถาดแล้วเอาไปวางไว้ที่ประตู พอหันกลับมาอีกทีก็เห็นวายูนทำท่าจะหลับ รามิลหัวเราะหึๆ แล้วเดินเข้าไปหา “วายูน..ขึ้นไปนอนบนเตียงเถอะ คุณตาปิดแล้ว”
วายูนพยายามฝืนลืมตาขึ้นมาพูดกับรามิลอย่างยากเย็น “แล้วคุณละคะ”
“อย่าห่วงผมเลย คุณนอนเถอะ” วายูนลุกขึ้นจะไปนอน แต่เดินเซไป รามิลรีบรับตัวไว้ แล้วตัดสินใจช้อนร่างวายูนอุ้มขึ้น แล้วพาเดินไปที่เตียง วางวายูนลง
“ยังหนาวอยู่ไหม” วายูนพยักหน้า รามิลเลยรวบตัววายูนมากอด แล้วกระซิบถาม “อุ่นขึ้นรึยัง”
วายูนหน้าเก้อๆ ตอบอ้อมแอ้ม “อุ่นขึ้นแล้วค่ะ”
รามิลค่อยๆบรรจงจูบที่หน้าผากวายูนอย่างอ่อนโยน “แล้วอย่างงี้ล่ะ..ทำให้อุ่นมากขึ้นอีกไหม”
วายูนไม่ตอบแต่ค้อนรามิลไม่จริงจังนัก รามิลมองแล้วหัวเราะเบาๆอย่างเอ็นดู แล้วก้มลงจะจูบปากวายูน แต่วายูนยันอกไว้ “อย่าค่ะ”
“ทำไมล่ะวายูน ก็เรารักกันไม่ใช่เหรอ”
“ก็..ใช่ค่ะ แต่. ดิฉันไม่แน่ใจเลยว่า.ความรักของเรา..มันจะไปตลอดรอดฝั่งไหม”
“ทำไมคุณถึงกลัวว่าความรักของเรามันจะไปไม่ได้ตลอดรอดฝั่งล่ะ”
“ก็เราแตกต่างต่างกันมากทั้งในเรื่องของฐานะ เรื่องของสังคม แล้วก็ยังมี..”
“คุณน้า” วายูนพยักหน้า สีหน้ากลัวรามิลโกรธ รามิลรวบตัววายูนกอดไว้ “เชื่อผมนะวายูน ในเมื่อเรารักกัน เพราะฉะนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราก็จะฝ่าฟันไปด้วยกัน ผมจะปกป้องคุณเอง”
วายูนมองหน้ารามิลอย่างซาบซึ้งกับคำพูดของรามิลจนน้ำตาซึม รามิลปาดน้ำตาให้วายูนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจูบที่หน้าผากซ้ำอีครั้ง วายูนโอนอ่อนผ่อนตาม รามิลขยับไล่จูบมาที่แก้ม เห็นวายูนยินยอม จึงจูบที่ปากแล้วกระซิบข้างหูวายูนเสียงอ่อนโยน “ผมรักคุณนะ..วายูน..”
“ดิฉันก็รักคุณค่ะ.. “
แล้วอารมณ์ของสองคนก็เตลิดเปิดเปิงไปด้วยกันจนกู่ไม่กลับในที่สุด.
เช้าวันใหม่ รามิลยังหลับอยู่สักครู่ก็เริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น พบว่าวายูนนอนซุกหน้าอยู่กับอกเขาอยู่ รามิลขยับตัว “ตื่นนานแล้วเหรอ..วายูน..”
“ดิฉันนอนไม่หลับค่ะ.ถ้าผู้ใหญ่ของดิฉันรู้ว่า..ดิฉันทำอย่างงี้..”
“วายูน ฟังนะ ความรักเป็นสิ่งสวยงาม และผมกับคุณก็ไม่ได้ทำผิดอะไร ในเมื่อผมไม่ได้มีใคร และคุณก็ไม่ได้มีใคร..ไม่ใช่เหรอ..วายูน..”
“ค่ะ ดิฉัน..ไม่ได้..มีใคร”
“ถ้ายังงั้น..มันจะผิดได้ยังไงกันล่ะวายูน จริงไหม..” วายูนสีหน้าดีขึ้น เริ่มคล้อยตามรามิล “แล้วต่อไปนี้..เลิกเรียกตัวเองว่าดิฉัน..ได้แล้ว เราไม่ใช่ “คนอื่น” กันแล้วนะ ..เรียกตัวเองว่า “วา” ก็พอ”