บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 7 หน้า 5
รามิลเดินถือกระเป๋าของวายูน ตามขึ้นมาส่งถึงห้องพักใต้หลังคา วายูนไขประตูเปิดห้อง รามิลเดินเอากระเป๋าเข้าไปวางให้ในห้อง
“ขอบคุณนะคะ”
“ผมสิต้องขอบคุณคุณ คุณทำให้ทริปซัลสบวร์กนี่มีความหมายมากกว่าที่ผมคิด”
วายูนหน้าอายๆ รามิลมองวายูนอย่างอาลัยอาวรณ์ “ไม่อยากจากคุณไปไหนเลย” รามิลถอนใจแล้วขยับตัวออกห่าง มองวายูนอีกครั้งอย่างเต็มตา “พักซะนะวายูน แล้วผมจะมาหาใหม่”
วายูนพยักหน้ารับ เดินไปส่งเขาที่หน้าประตูห้อง รามิลหันกลับมาจูบวายูนเร็วๆอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปโดยมองเหลียวหลังจนตัวเดินลับไป วายูนถอนใจยาวแล้วปิดประตู
รามิลเดินลงบันไดมาหยิบมือถือขึ้นมาเปิดเครื่อง แล้วเอาเก็บเข้ากระเป๋า แต่มือถือก็ดังขึ้นมาทันที รามิลหยิบมือถือขึ้นมาใหม่ แล้วกดรับ “ครับคุณน้า..”
.”ไปพักร้อนสนุกไหมรามิล”
“ก็ดีครับคุณน้า..”
“สนุกก็ดี แต่น้าขอให้รามิลสนุกแค่ “ชั่วครั้งชั่วคราว” ก็พอนะจ๊ะ เพราะน้ากับท่านหญิงจงกลนีได้ตกลงกันแล้วว่า..จะให้รามิลกับคุณหญิงจุลแต่งงานกันปลายเดือนหน้านี้”
“อะไรนะครับ”
“น้ารู้ว่ารามิลได้ยินที่น้าพูดชัดเจนดีแล้วละ แล้วเดี๋ยวน้าค่อยเล่ารายละเอียดให้ฟัง ตอนที่น้ากลับไปถึงเวียนนาก็แล้วกันนะจ๊ะ แค่นี้นะ แล้วเจอกันจ้ะ”
รามิลหน้าเครียดจัดความสุขที่ได้มาตอนไปเที่ยว ละลายสิ้น
วายูนเดินกลับมาหิ้วกระเป๋าเดินทาง จะเอากลับห้องนอนแล้วชะงักเมื่อเห็นโน้ตที่ไฮดี้เอามาแปะไว้ที่หน้าประตูห้อง วายูนหยิบโน้ตนั้นมาอ่าน “ฉันกับนิโคไลต้องไปทัศนศึกษาที่อินสบรูกกัน กลับวันศุกร์ กลับมาแล้วค่อยคุยกันนะ.. ไฮดี้” วายูนเก็บกระดาษโน๊ตแล้วหิ้วกระเป๋าเข้าห้องนอนไป
วายูนเดินหิ้วกระเป๋าเข้ามาวางในห้อง แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หลับตาลง แล้วหวนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
“ผมรักคุณนะ..วายูน..”
“ดิฉันก็รักคุณค่ะ.. “
วายูนยังหลับตาอยู่ สีหน้าเคลิ้มฝันไปกับความทรงจำอันแสนหวาน แล้วก็ลืมตาขึ้น เมื่อคิดถึงอะไรบางอย่าง
“นี่คุณปู่กับอาพร้อมรู้” วายูนสีหน้าเปลี่ยนเป็นกังวลขึ้นมาทันที