บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 7 หน้า 3
“ค่ะ”
“ไหน..บอกอีกทีสิว่า “วา” รักผมไหม เมื่อคืน..ผมฟังไม่ถนัดน่ะ”
“ค่ะ วารักคุณ..”
รามิลยิ้มตาเป็นประกาย วายูนใจเต้น แล้วรามิลก็เริ่มจูบวายูนก่อนจะไซ้ไปทั่วอย่างคุ้นเคย วายูนก็โอนอ่อนยินยอมอีกครั้ง
นิตยายื่นกล่องใส่แหวนเพชรวงใหญ่ให้จงกลนี “ให้หนูจุลมณีลองสวมดูก่อนค่ะท่านหญิง ถ้าไม่พอดียังไง จะได้ส่งไปให้ช่างเขาตัด หรือเสริมให้พอดี”
จงกลนีหยิบแหวนมาดู สีหน้าพอใจ “แหม..น้ำงามจริง หญิงจุลมาลองสวมให้แม่ดูหน่อยเร็ว”
ม.ร.ว.จุลมณีที่นั่งหน้าเศร้าอยู่เข้ามาลองแหวนตามคำสั่งแม่ หญิงสาวสวมแหวนเพชรวงใหญ่วันนั้นได้อย่างพอดิบพอดี
จงกลนีกับนิตยามองอย่างพอใจ
วายูนกับรามิลใส่ชุดตอนขามากำลังเอ่ยปากขอบคุณหญิงเจ้าของเก้สต์เฮ้าส์
“ต้องขอบคุณคุณอีกครั้งนะ ที่ให้เราพักเมื่อคืนนี้น่ะ ถ้าไม่ได้คุณ เราสองคนคงแย่แน่”
“ไม่เป็นไร ขอให้คุณสองคนกลับถึงมอนด์เซ่อย่างปลอดภัยนะ”
รามิลพาวายูนขึ้นเรือแล้วขับออกไป
ปัทมาอารมณ์เสียเพราะมาสาย “ดูสิ! อุตส่าห์ตั้งใจจะมาเจอเจ้าของเรือตั้งแต่เช้ามืด แต่คุณกัญญาน่ะสิ..ตื่นสาย เราเลยมาสายเลย”
“อ้าว! คุณปัทจะมาโทษฉันคนเดียวได้ยังไงละคะ คุณปัทก็ตื่นสายเหมือนกันแหล่ะค่ะ ก็ดั๊นนนนนนฟาดไวน์เข้าไปคนเดียวทั้งขวด ไวน์น่ะ เขามีไว้ “จิบ” นะคะ ไม่ใช่ “กระดกทั้งขวด””
“มันก็คนละขวดนั่นแหละค๊า! รีบๆเข้าเถอะค่ะ จะได้ไปดักเจอคุณรามิลตอนที่เอาเรือมาคืนทัน! เร็ว”
ปัทมาเดินเร่งฝีเท้ามีกัญญารัตน์ตามไปติดๆ
รามิลเอากุญแจเรือส่งคืนให้เจ้าของ แล้วจ่ายเงินค่าเช่าเพิ่มให้ ก่อนจะพาวายูนเดินออกมา
“คุณเลยต้องเสียค่าปรับแพงเลย”
“แต่ผมว่า..เวลาที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกันเมื่อคืนนี้..มันมีค่ามากกว่าเงินค่าปรับนั่นตั้งเยอะนะวายูน”
วายูนหน้าเก้อเขิน ไม่กล้าสบตารามิล รามิลหัวเราะหึๆแล้วเดินออกจากร้านไป