บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 4 หน้า 2
ที่ร้านเบเกอรี่สวยๆแห่งหนึ่ง ม.ร.ว.จุลมณีสีหน้ารู้สึกผิดจนไม่กล้าสบตาปรัชญาเลย “คุณปรัชญาอย่าโกรธมณีนะคะที่ทำอย่างนั้น”
“ผมไม่โกรธคุณหรอกครับ ผมเข้าใจ..”
“คุณเข้าใจ วันนั้นคุณแม่พูดอะไรกับคุณรึคะ ถ้าคุณแม่พูดอะไรไม่ดีกับคุณ มณีต้องขอโทษคุณ..แทนคุณแม่ด้วยนะคะ”
“ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ ผมรู้ ท่านก็แค่เป็นห่วงและหวงคุณ ไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้คุณ นอกจากคนที่ท่านเลือกสรรแล้วว่าเหมาะสมกัน ซึ่งก็คือนายรามิล เพื่อนรักของผมเอง”
ม.ร.ว.จุลมณีพูดเหมือนรำพึง “ทำไม..มีแต่คนพูดถึงแต่เรื่องความเหมาะสมกัน แต่ไม่เคยเห็นมีใครพูดถึงเรื่องความรักเลย” ปรัชญามองหญิงสาวอย่างเห็นใจ เธอรู้สึกตัว รีบเปลี่ยนเรื่อง “ดีใจนะคะที่ได้เจอคุณอีกครั้ง มณีลาล่ะค่ะ”
ปรัชญาตัดสินใจพูดอย่างรวดเร็ว “อีกไม่กี่วันผมต้องกลับไปประชุมผู้ส่งออกที่เวียนนาต่อแล้ว แต่ผมยังจะติดต่อกับคุณได้อยู่..ใช่ไหม”
ม.ร.ว.จุลมณีมองปรัชญาอย่างชั่งใจ แต่พอเห็นแต่แววจริงใจของปรัชญา เธอเลยตัดสินใจพยักหน้าให้เขาในที่สุด ปรัชญายิ้มกว้างด้วยความดีใจ
หน้าหอพักวายูน วายูนพยายามจะซ่อมคอมพ์ที่ถูกคุณนิตยาราดน้ำใส่อยู่ แต่ก็ซ่อมไม่สำเร็จ
ไฮดี้เดินเข้ามา “สงสัยต้องส่งซ่อมแล้วมั้งวายูน นี่ถ้าคาร์ลอยู่ ไม่ได้ไปฝึกงานที่เยอรมัน ฉันจะให้เขาช่วยดูให้เชียว แล้วนี่ถ้าต้องส่งซ่อมนานๆละก็ เธอคงแย่แน่ กำลังต้องเร่งทำเปเปอร์ส่งอาจารย์กันอยู่ด้วย”
“นั่นสิ” วายูนถอนใจอย่างเหนื่อยใจ
วันต่อมา รามิลเดินชนกับวายูนที่มุมตึก วายูนที่เดินถือคอมพ์มาด้วยถึงกับเซเสียหลัก แต่รามิลฉุดแขนวายูนเอาไว้ได้ทันก่อนที่วายูนจะล้มไป
“ดังเคอะเช่น..” พอวายูนเงยหน้ามามองเห็นว่าชนกับใครก็อุทาน “อ้าว..คุณรามิล..”
“วายูน.. จะไปไหน“
“ดิฉันเอาคอมพ์มาซ่อมค่ะ”
“มันเป็นอะไร”
“ช่างเขาว่าแผงวงจรข้างในมันช็อตค่ะ”
“อ้าว..แล้วมันช็อตได้ยังไงล่ะ” วายูนนิ่งไป ตัดสินใจไม่บอกอะไรรามิล “แล้วนี่เอาไปซ่อมเสร็จแล้วรึ”
“เปล่าค่ะ ซ่อมไม่ได้ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”