บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 4 หน้า 4
ปัทมากำลังเอาผงยาสีขาวที่บดละเอียดแล้วเทลงใส่ในแก้วนมสีขาวอย่างบรรจง เมื่อเทผงสีขาวลงในนมจนเสร็จ ปัทมาก็เอาช้อนลงคนให้ผงยาละลายเข้ากับนมจนเป็นเนื้อเดียว แล้วปัทมาก็ยกแก้วนมนั้นขึ้นดูอย่างพอใจ แล้วเอาแก้วนมนั้นใส่ถาด แล้วยกเดินออกไป
นิตยาเอื้อมมารับแก้วนมนั้นไป “เออ..ได้นมอุ่นๆก่อนนอนสักแก้ว..ก็ดีเหมือนเหมือนกัน ขอบใจนะปัท เธอนี่รู้ใจฉันจริงๆ”
ปัทมายิ้มประจบ “ค่ะคุณนิต” ปัทมามองดูคุณนิตยายกแก้วนมนั้นขึ้นดื่มจนหมดแก้ว แล้วส่งแก้วเปล่ากลับคืนให้ปัทมา ปัทมารับแก้วเปล่านั้นแล้วเดินออกไป
ปัทมาเดินออกมาพลางยิ้ม แล้วมองแก้วนมเปล่าด้วยสีหน้าสะใจ
ทางด้านเพียงเพ็ญ นั่งครุ่นคิดวิธีเข้าถึงตัวรามิลให้ได้เร็วที่สุดอยู่ แล้วตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก
ทางด้านปัทมาดูเวลา กะว่ายานอนหลับยาจะออกฤทธิ์แล้ว ค่อยๆเปิดประตูห้องนอนนิตยาชะโงกหน้าเข้าไปดู เห็นนิตยาหลับไปแล้ว ปัทมายิ้มสะใจแล้วปิดประตูห้องไป
ปัทมามาที่หน้าห้องนอนรามิล จัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่จนพอใจแล้วจะยกมือขึ้นเคาะประตูห้องนอนรามิล แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นประตูห้องเปิดแง้มอยู่ ปัทมาฉงน ชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้อง เห็นห้องว่างเปล่า รามิลไม่อยู่ ที่นอนยังคลุมผ้าคลุมเตียงอยู่เลย
“อ้าว..คุณรามิลไปไหนล่ะ” ปัทมายังยืนงงอยู่ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันกลับมาเจอศิราณีในระยะประชิดโดยไม่ทันได้ตั้งตัว “บ้าจริง ตกใจหมด”
“คุณรามิลไม่อยู่หรอกค่ะ ออกไปธุระข้างนอก แล้วถ้าคิดจะจับคุณรามิลด้วยวิธีตื้นๆ และโบราณอย่างนี้ เลิกคิดซะเถอะค่ะ เพราะคุณรามิลไม่ใช่ผู้ชายที่ใครจะจับได้ง่ายๆหรอก” พูดจบศิราณีก็เดินออกไป ทิ้งให้ปัทมายืนหน้าตึงอยู่ที่เดิม
“แต่ก็ไม่ยากเกินความตั้งใจของฉันหรอกย่ะ ว่าแต่คุณรามิลออกไปไหนกลางคืนอย่างงี้กันนะ”
ทางด้านรามิลกำลังเดินฝ่าลมหนาวเร็วๆด้วยสีหน้าร้อนใจ นึกถึงก่อนหน้านั้น
รามิลกำลังเอากล้องมาเปิดดูรูปที่ถ่ายวายูนไว้ตามสถานที่ต่างๆ สีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเก็บของแล้วปิดไฟจะล้มจัวลงนอน แต่แล้วมือถือรามิลก็ดังขึ้น รามิลเปิดไฟใหม่ แล้วหยิบมือถือมาดูแล้วสีหน้าแปลกใจก่อนจะกดรับสาย “ผมรามิลพูดครับ”
เพียงเพ็ญโทรมาหารามิล เสียงเดือดเนื้อร้อนใจมาก “คุณรามิลช่วยเพ็ญด้วยค่ะ”
รามิลลุกพรวดออกจากเตียงทันที