บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 13
รามิลพา ม.ร.ว.จุลมณีมาเที่ยวที่อัมพวา แต่ต่างฝ่ายต่างดูไม่มีอารมณ์จะเที่ยวกันเลย
“คุณรามิลเคยมาเที่ยวที่นี่ไหมคะ”
“ผมทำแต่งาน ไม่ค่อยมีเวลาไปไหนเที่ยวไหน” รามิลมองไปรอบๆ “แต่ที่นี่สวยน่ารักดีนะครับ ผมชอบ”
“หญิงก็ชอบค่ะ”
สองคนยิ้มให้แก่กัน โดยมีสายตาของใครคนหนึ่งแอบดูอยู่
รามิลกับ ม.ร.ว.จุลมณีเดินมาเที่ยวอีกมุมหนึ่ง หญิงสาวหยุดยืนมองไอติมที่เขาเปิดร้านขายอยู่ รามิลมองตามแล้วเข้าใจ เขาเดินไปซื้อไอติมมาให้เธอ
ม.ร.ว.จุลมณียิ้มดีใจเหมือนเด็กๆ “ขอบคุณนะคะ แล้วของคุณละคะ “
รามิลชะงักไป แล้วคิดถึงวายูนขึ้นมาทันที
ตอนที่รามิลเดินถือไอติมแท่งเข้ามาให้
“กินไอติมหวานๆ เย็นๆ สักหน่อยนะวายูน จะได้มีแรงพาผมเที่ยวต่อ”
“ขอบคุณนะคะ” ไอติมจะหยดวายูนรีบกิน สีหน้าชื่นใจแล้วนึกขึ้นได้ “อ้าว..แล้วของคุณละคะ”
รามิลส่ายหน้าว่าไม่กิน แล้วเดินหน้าเศร้าไป ม.ร.ว.จุลมณีงงๆแล้วเดินตามไป
รามิลเดินนำมามี ม.ร.ว.จุลมณีเดินตามมา สักพักเธอเอามือถือขึ้นมาพยายามจะถ่ายรูปเซลฟี่ตัวเอง รามิลหันไปเห็น “มา ผมถ่ายให้” รามิลเดินไปดึงมือถือมาจากหญิงสาว แล้วถ่ายรูปให้ พอรามิลถ่ายเสร็จก็เอามือถือไปส่งคืนให้ ม.ร.ว.จุลมณี
“ขอบคุณค่ะ คุณรามิลอยากถ่ายรูปมั่งไหมคะ หญิงจะถ่ายให้ค่ะ”
“ไม่ละครับ”
คนขายของแถวนั้นมองอยู่ รีบบอกทันที “พี่ถ่ายให้คุณเองค่ะ” คนขายแบมือขอมือถือจาก ม.ร.ว.จุลมณี หญิงสาวส่งมือถือให้อย่างงงๆ คนขายทำมือให้รามิลขยับเข้าไปยืนชิด ม.ร.ว.จุลมณี รามิลทำตาม คนขายทำมือว่าให้รามิลโอบบ่า รามิลจำใจโอบบ่าม.ร.ว.จุลมณี คนขายกดชัตเตอร์รัวๆ 2-3 ครั้ง แล้วเอามือถือมาคืนหญิงสาว
“ขอบคุณครับ / ขอบคุณค่ะ”