บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 13 หน้า 5
“แน่นอน ไม่งั้นผู้หญิงติ๋มๆอย่างหม่อมราชวงศ์จุลมณีคงไม่ทำใจกล้าบ้าบิ่น แกล้งขับรถให้ตกถนน เพื่อทำให้ตัวเองเจ็บ เพราะอยากจะยืดเวลาแต่งงานกับแกออกไปหรอกวะ”
รามิลนิ่งไปสักพัก ก็หัวเราะออกมาเสียงขมขื่น “น่าสมเพชผู้ชายอย่างฉัน..ที่คนนอกมองว่ามีชีวิตเพอร์เฟ็คต์ทุกอย่าง แต่ความจริง..จะหาคนที่รักฉันจริง..ไม่มีเลยสักคน แม้แต่ผู้หญิงที่ฉันกำลังจะแต่งงานด้วย เขาก็ยังรักคนอื่นเลย” พูดจบรามิลก็ยกแก้วขึ้นกระดกทีเดียวหมดแก้ว แล้วกระแทกวางลงล้วงหยิบเงินออกมาโยนไว้บนโต๊ะปึกหนึ่งเป็นค่าเหล้าที่กินไปแล้ว รามิลลุกขึ้นจะเดินออก
ดามพ์โวยวาย “อ้าวเฮ้ย ! จะไปไหนวะ” รามิลไม่ตอบ แต่เดินเซไป ดามพ์ชักเป็นห่วง “ไหวป่ะเนี่ย?” ดามพ์จะประคอง แต่รามิลปัดมือดามพ์ออกไม่ให้มายุ่ง แล้วเดินเซออกไปเลย ดามพ์มองตามอย่างกังวล “เฮ้อ..เพื่อนรักฉัน อาการหนักทั้งสองคนเลยเว้ย” ดามพ์ส่ายหน้ากลุ้มใจ
ปรัชญามายืนมองดูบ้านม.ร.ว.จุลมณี อยากเข้าไปเจอแต่ไม่กล้า
ทางด้านม.ร.ว.จุลมณีกำลังพูดโทรศัพท์กับน้อย “ฝากดูท่านแม่ด้วยนะคะพี่น้อย แล้วเดี๋ยวหญิงจะเข้าไปเยี่ยมท่านที่โรงพยาบาลแต่เช้าเลยค่ะ” หญิงสาววางสายแล้วถอนใจกลุ้ม ชีวิตไม่มีความสุขเลย เธอเหม่อไปนอกบ้านแล้วชะงักเห็นปรัชญายืนอยู่ในเงามืดนอกบ้าน ม.ร.ว.จุลมณีถลาไปที่หน้าต่างทันทีชะโงกดูให้ชัดๆว่าใช่ปรัชญาจริงๆหรือไม่ที่เธอเห็น แต่ก็ไม่เห็นใครแล้ว
ปรัชญายืนหลบอยู่ในเงามืดเมื่อเห็นว่าเธอชะโงกหน้าต่างมาดูเขา ปรัชญาสีหน้าปวดร้าวใจเห็นกัน..แต่ทำอะไรไม่ได้
รามิลยืนพิงรถอยู่ยังไม่ขึ้นขับ แล้วสะบัดหน้าเป็นระยะๆเพราะความเมาแล้วคิดถึงสิ่งที่ ม.ร.ว.จุลมณีพูดไว้
“ถ้าเราสองคนจะต้องแต่งงานกันจริงๆ คุณรามิลคิดว่าจะรักหญิงได้ไหมคะ”
รามิลฮึดฮัดขัดใจ แล้วก็อดคิดวายูนไม่ได้
ตอนที่รามิลอยู่กับวายูนในกระท่อมที่ริมทะเลสาบพระจันทร์
ตอนที่รามิลรวบตัววายูนกอดไว้ “เชื่อผมนะวายูน ในเมื่อเรารักกัน เพราะฉะนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราก็จะฝ่าฟันไปด้วยกัน ผมจะปกป้องคุณเอง”
วายูนมองหน้ารามิลอย่างซาบซึ้งกับคำพูดของรามิลจนน้ำตาซึม รามิลปาดน้ำตาให้วายูนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจูบที่หน้าผากซ้ำอีกครั้ง วายูนโอนอ่อนผ่อนตาม รามิลขยับไล่จูบมาที่แก้ม เห็นวายูนยินยอม จึงจูบที่ปาก แล้วกระซิบข้างหูวายูนเสียงอ่อนโยน “ผมรักคุณนะ..วายูน..”
“ดิฉันก็รักคุณค่ะ“
แล้วอารมณ์ของสองคนก็เตลิดเปิดเปิงไปด้วยกันจนกู่ไม่กลับในที่สุด