บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 13 หน้า 3
บ้านพ่อ-แม่ไฮดี้ที่วาเค้า วายูนเดินไปเดินมากลุ้มใจไม่รู้จะวางตัวยังไงดีในบ้านหลังนี้ สักครู่พ่อไฮดี้ก็เดินถือฟืนเข้ามาในบ้าน วายูนรีบเข้าไปช่วยจะจัดวางเรียงให้ แต่พ่อไฮดี้โบกมือห้าม ไม่ยอมให้วายูนเข้ามาช่วย และไล่ให้วายูนไปยืนดูเฉยๆ วายูนจำต้องยอมถอยออกไป
วายูนเดินเข้ามาที่ห้องครัว พอเห็นแม่ไฮดี้กำลังล้างจานอยู่ วายูนก็รีบเข้าไปช่วย แต่ก็ถูกแม่ไฮดี้โบกมือห้าม และไล่ให้ออกไปอีก วายูนจำต้องเดินออกไปอีกครั้ง
วายูนไม่รู้จะไปไหนเลยเดินเตร่มาจนถึงในไร่องุ่น เป็นเวลาเลิกงานพอดีเห็นคนงานพ่ออุ้มลูก เดินกลับไปยังที่พัก โดยมีแม่เดินอยู่ข้างๆ ท่ามกลางพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน วายูนซึมไปเลยเมื่อคิดเทียบกับเรื่องตัวเอง เอามือลูบที่ท้อง แล้วน้ำตาซึม เสียใจที่ลูกของเธอจะไม่มีวันได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อ-แม่-ลูกได้อย่างนั้น แล้ววายูนก็คิดถึงเรื่องของเธอในอดีต
แม่วายูนเดินถือกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้องข้างใน สีหน้าเครียด มีพ่อนั่งหน้าเศร้าอยู่ที่เก้าอี้ แล้วแม่ก็หันมาสบตากับพ่อ แล้วทั้งสองก็เดินตรงมาที่วายูนที่นั่งอยู่มุมห้องสีหน้าอย่างคนเสียขวัญ
“วาจ๋า...ที่แม่ต้องไปเนี่ย ไม่ใช่ว่าแม่ไม่รักวานะจ๊ะทั้งพ่อและแม่..ยังรักวาเหมือนเดิมจ้ะ”
“ถ้าแม่ยังรักวาอยู่ ทำไมแม่ไม่อยู่ด้วยกันกับวาที่นี่ละคะ แม่จะไปจากบ้านนี้ทำไมละคะ”
“วาจ๋า..แม่ยังรักวาอยู่เหมือนเดิมจ้ะ แต่ว่าแม่ต้องไปเพราะ..”
วายูนสวนขึ้น “แม่ไม่รักพ่อแล้ว”
แม่อึ้งไป “วา..แม่ยังรักพ่อของวาอยู่จ้ะ แต่บางครั้ง..ความรักแบบสามีภรรยา มันก็เปลี่ยนรูปแบบไปเป็นความรักแบบเพื่อนแทน”
“ใช่จ้ะวา พ่อกับแม่ ไม่ได้โกรธเกลียดกันหรอกนะลูก”
“แล้วถึงแม่จะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว แต่แม่ก็จะกลับมาหาวาบ่อยๆนะจ๊ะ” แม่คว้าตัววายูนมากอดและจูบอย่างรักใคร่ ก่อนจะลุกเดินหิ้วกระเป๋าออกไป วายูนร้องไห้ซุกหน้ากับอกพ่อด้วยความเสียใจ
ที่บ้านอาพร้อมจิต วายูนกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ สักพักพ่อเดินเข้าบ้านมา หน้าตาเศร้ามาก วายูนเงยหน้าขึ้นมองพ่อ แปลกใจ “มีอะไรหรือคะพ่อ”
พ่อโบกมือให้วายูนเข้ามาหา “วา..มาหาพ่อหน่อยลูก”
วายูนลุกจากโต๊ะเดินไปหาพ่อ พ่อกอดวายูนไว้แน่น “มีอะไรหรือคะพ่อ”
“เมื่อเช้า..รถของคุณแม่ของวา..ตกเขา..” พ่อไม่พูดอะไรต่อแต่น้ำตาไหล
วายูนรับรู้ในทันทีว่าแม่ตายเขย่าตัวพ่อถามเสียงสั่น “ไม่จริงใช่ไหมพ่อ? แม่ยังไม่ตายใช่ไหมคะพ่อ”
พ่อไม่ตอบแต่กอดวายูนไว้แน่น วายูนร้องไห้โฮ