บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 13 หน้า 2
“ไม่เป็นไรจ้ะ นี่..คุณสองคน..เป็นแฟนกันใช่ไหม แหม..สมกันยังกะอะไรดี” คนขายยิ้มชอบใจแล้วเดินออกไป
รามิลชะงักอีกครั้งหนึ่ง เขานึกถึงตอนที่เขาไปเที่ยวกับวายูน
มีนักท่องเที่ยวมาถ่ายรูปให้รามิลกับวายูนแบบเดียวกันนี้เลย
“เช็คดูรูปสิ ชัดไหม”
รามิลเช็ครูปคู่ตัวเองกับวายูนในมือถือ มีวิวเมือง SALZBURG เป็นแบ็คกราวน์ด “ชัดครับ ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ แล้วนี่คุณมาฮันนีมูนกันใช่ไหมเนี่ย..ภรรยาคุณเป็นผู้หญิงที่สวยมาก คุณเป็นผู้ชายที่โชคดีมากๆเลยรู้ไม๊”
รามิลก็หันไปยิ้มขำๆกับวายูน เห็นวายูนอายจนหน้าแดงก็ยิ่งขำใหญ่
“ผมไปห้องน้ำเดี๋ยวนะครับ”
จุลมณีพยักหน้ารับ รามิลเดินออกไป จุลมณีมองตาม มีใครคนหนึ่งมองจุลมณีที่ยืนอยู่คนเดียว จุลมณี รู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่ หันขวับไปมองแต่ไม่เห็นใคร จุลมณีงง
รามิลเดินมาล้างหน้า เหมือนพยายามจะล้างเอาเรื่องของวายูนออกจากหัว แล้วพอเงยหน้าขึ้นมองหน้าตัวเองในกระจกก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเงาสะท้อนของปรัชญากำลังยืนอยู่ข้างหลังเขาด้วยสีหน้าเครียด
ปรัชญาลากตัวรามิลมาคุยกันในที่ลับตาคน “ตกลงว่า..แกจะแต่งงานกับคุณหญิงจุล”
“แล้วแกคิดว่าฉันจะทำอะไรได้ล่ะ ในเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายของเรา..เห็นดีเห็นชอบยังงั้น แล้วแกก็รู้..คุณน้ามีบุญคุณต่อฉันท่วมหัว”
“งั้นฉันขออะไรแกอย่างนึงได้ไหมวะ..รามิล”
“อะไร”
“ถึงแกจะไม่รักคุณหญิงจุล แต่ต่อไปพอแกแต่งงานกับเขาแล้ว ฉันขอให้แกดูแลเขาในฐานะ “ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย” อย่าทิ้งขว้างเธอเหมือนอย่างที่แกทิ้งคุณวายูนได้ไหมวะ” รามิลอึ้ง “ถ้าแกทำยังงั้นกับคุณหญิงจุลเมื่อไหร่ แกกับฉันเป็นได้เห็นดีกันแน่” พูดจบปรัชญาก็เดินจากไป ทิ้งให้รามิลมองตามพูดอะไรไม่ออกเลย
ม.ร.ว.จุลมณียังยืนรอรามิลอยู่ที่เดิม รามิลเดินกลับมา หญิงสาวมองหน้า “มีอะไรรึเปล่าคะคุณรามิล”
“ไม่มีครับ” แล้วรามิลก็เดินนำไป
ม.ร.ว.จุลมณีหน้างงๆ เดินตามไป ปรัชญาออกมายืนมองตามหญิงสาวไปอย่างแสนเสียดาย