บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 13 หน้า 4
วายูนเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นพอดี วายูนเดินไปรับ “อาพร้อมเหรอคะ วาเองค่ะ เพิ่งกลับจากโรงเรียนมาถึงบ้านเดี๋ยวนี้เองค่ะ” วายูนนิ่งฟังปลายสายอยู่สักพัก “อะไรนะคะ” แล้วหูโทรศัพท์ก็ร่วงหล่นจากมือวายูน วายูนน้ำตาไหลพราก พูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้นเอง
งานศพพ่ออาพร้อมจิตกอดวายูนเอาไว้เพื่อปลอบโยน อาภักดิ์ และปู่ผินก็นั่งอยู่ด้วย
“ถึงพ่อกับแม่ของหนูจะไม่อยู่แล้ว แต่คุณปู่ และอาสองคนก็ยังอยู่นะลูก”
“เราจะดูแลวาเอง”
วายูนเอามือลูบท้องตัวเอง แล้วพูดกับลูก “ลูกจ๋า..เพราะชีวิตแม่ ขาดทั้งพ่อทั้งแม่มาตั้งแต่เด็กๆ แม่เลยตั้งใจว่า..วันหนึ่งถ้าแม่มีลูก ลูกของแม่ จะต้องไม่เติบโตอย่างโดดเดี่ยวเหมือนอย่างแม่ ลูกของแม่จะต้องมีชีวิตที่อบอุ่น อยู่พร้อมหน้ากันทั้งพ่อ แม่ และลูก แต่แม่ก็พลาด.. แม่พลาดเอง..” วายูนร้องไห้อยู่สักพัก แล้วพยายามหยุดร้องไห้
“แต่ถึงหนูจะไม่มีพ่อ แต่แม่คนนี้ก็จะเลี้ยงหนูให้ดีที่สุดเท่าที่แม่จะทำได้นะจ๊ะ..แม่สัญญาว่าแม่จะไม่ทิ้งขว้างหนูเลย..”
รามิลเดินกลับเข้าบ้านสีหน้าเรียบเฉย
นิตยากับปัทมาที่นั่งทำงานกันอยู่หันมามอง “ไปเที่ยวอัมพวากับคุณหญิงจุลเป็นยังไงบ้างจ๊ะรามิลสนุกไหมลูก”
“ครับ ผมขอตัวอาบน้ำก่อนนะครับ” รามิลเดินเข้าห้องไป
นิตยามองตาม สีหน้าครุ่นคิด ปัทมารีบยุ “ปากว่าสนุก แต่หน้าตาไม่เห็นสนุกอย่างปากว่านะคะคุณนิต คู่นี้จะไปรอดเหรอคะเนี่ย”
“ถ้าหล่อนยังไม่อยากหางานใหม่ล่ะก็ หัดรูดซิปปากซะบ้างนะ..แม่ปัท”
ปัทมาจ๋อยไป ในขณะที่นิตยามีสีหน้ากังวล
รามิลเดินเข้ามาในห้องนอน ทิ้งตัวลงนอนที่เตียงอย่างเซ็งๆ สักครู่คิดอะไรได้ หยิบมือถือขึ้นมาโทรออก
“ไอ้ดามพ์ แกกลับถึงเมืองไทยแล้วใช่ไหม ออกมาเจอกันหน่อยสิวะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วย..”
ดามพ์เดินเข้ามาหารามิลที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ตรงหน้ารามิล มีแก้วเปล่าวางอยู่หลายใบ “ขนาดฉันรีบมาแล้ว แกยังซัดไปล่วงหน้าซะหลายแก้วแล้วเลยเว้ย เอ้า ท่านเลขาทูตมีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับกระผมขอรับ”
“ฉันเพิ่งรู้ว่าปรัชญามันชอบคุณหญิงจุล”
“ไม่ใช่แค่ชอบ แต่มันรักเขาเลยละ”
“แล้วคุณหญิงจุลล่ะ รักมันรึเปล่า”