บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ รักเร่ ตอนที่ 15 (2/2) หน้า 13
นิโคไลนั่งหน้าเครียดๆอยู่ วายูนเดินเร็วๆเข้ามาหา
“วันนี้คุณหายไปไหนมาทั้งวันเลยคะนิโคไล หัวหน้าคุณบอกว่าคุณลากิจวันนึง แล้วทำไมถึงนัดฉันมาที่นี่มีอะไรรึเปล่าคะ”
“รัฐบาลผม อยากให้ผมกลับไปทำงานให้ ถ้าผมตกลงผมก็ต้องกลับไปมอสโคว์ แล้วก็คงไม่ได้กลับมาที่นี่อีก”
“อะไรนะคะ แล้วงานที่นี่ล่ะนิโคไล คุณใฝ่ฝันว่าจะได้ทำงานที่ UN มาตลอดไม่ใช่เหรอคะ”
“แต่การได้ทำงานรับใช้ประเทศชาติเป็นเกียรติยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แต่ที่ผมต้องมาคุยกับคุณเพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวกับคุณด้วย เพราะคุณเป็นคู่หมั้นของผม”
วายูนอึ้ง คิดอะไรไม่ออก “ฉัน.. ฉันคงต้องกลับไปถามอาพร้อมดูก่อน..”
“ผมไปถามมาแล้ว ท่านบอกว่า..ถ้าคุณตัดสินใจจะไปมอสโคว์กับผม ท่าน คุณพริ้ง และลีล่า ก็ยินดีจะไปด้วย ตอนนี้มันขึ้นอยู่กับคุณแล้วละ..วายูน..” นิโคไลหยุดเดิน
วายูนพูดอะไรไม่ออก นิโคไลรู้ทันทีว่าใจของวายูนอยู่รามิลที่นี่ ไม่ได้อยู่กับเขา นิโคไลยิ้มเศร้าๆ แล้วจับมือวายูนขึ้นมา
วายูนได้ดูมือของตัวเอง วายูนจึงเพิ่งเห็นว่าเธอไม่ได้สวมแหวนหมั้นไว้ก็ตกใจ “แหวน!” วายูนรีบหาแหวนหมั้นเป็นการใหญ่
นิโคไลมองแล้วหัวเราะเสียงขมขื่น “คุณคงไม่รู้ตัวว่าคุณไม่ได้ใส่มันมาหลายวันแล้ว คุณถอดวางทิ้งไว้ที่อ่างล้างมือที่อพาร์ตเม้นต์ตอนที่ล้างสีที่ตัวให้ลีล่าวันก่อนโน้นน่ะ”
“จริงรึคะ ค่อยโล่งใจหน่อย ฉันคิดว่า..ฉันทำหล่นหายเสียอีก..”
“คุณไม่ได้ทำหายหรอกวายูน แต่คุณไม่เคยใส่ใจมัน”
“นิโคไล! “
“ผมรู้มาตลอดว่าคุณไม่เคยรักผม คุณยังรักพ่อลีล่าอยู่”
“ไม่จริง..ฉันเกลียดเขาต่างหาก..”
“คุณไม่เคยเกลียดเขา แต่คุณโกรธเขาที่เขาทอดทิ้งคุณกับลูกไป เมื่อคุณรักเขามาก คุณก็โกรธมาก แต่ตอนนี้เขาสำนึกในความผิดของเขาแล้ว และสักวันความโกรธของคุณก็จะคลายลง”
“แต่ฉันจะแต่งงานกับคุณ..”
“แต่ถ้าเราแต่งงานกัน ผมไม่ได้ต้องการแต่ตัวคุณนะวายูน ผมต้องการหัวใจของคุณด้วย แต่ในเมื่อหัวใจของคุณไม่เคยอยู่ที่ผมเลย แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรที่เราจะแต่งงานกัน”
วายูนร้องไห้ “ไม่..คุณอย่าทิ้งฉันไปนะคะนิโคไล ฉันสัญญาว่าฉันจะพยายามรักคุณให้ได้ค่ะ..ฉันสัญญา..”
“วายูน..ถ้าคนเราจะรักใครสักคน มันไม่ต้องใช้คำว่า “พยายาม” หรอก”
วายูนพูดอะไรไม่ออก นิโคไลรวบตัววายูนมากอด แล้วจูบที่หน้าผากวายูนอย่างแผ่วเบา “จำไว้นะวายูน ไม่ว่าผมจะไปอยู่ที่ไหน แต่หัวใจรักของผมจะอยู่ที่คุณเสมอ..” นิโคไลจูบวายูนอีกครั้ง แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว วายูนได้แต่ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นเอง