บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 14
นิตยานั่งทำงานอยู่กับปัทมา แต่ปัทมาไม่มีสมาธิทำงานเลย เอาแต่ชะเง้อมองไปหน้าบ้านคอยรามิลอย่างกระวนกระวายพร้อมกับบ่นงึมงำ “คุณรามิลจะกลับบ้านวันนี้ไหมคะเนี่ย.”
นิตยาชะงักจากการทำงานไปนิดหนึ่ง คิดอย่างเดียวกับปัทมานั่นแหละ แต่ไม่อยากพูดอะไรออกมา
สักครู่ศิราณีก็ตะโกนขึ้นมา “คุณนิตขา..คุณรามิลกลับมาแล้วค่ะ”
ปัทมาลุกขึ้นวิ่งถลาไปเปิดประตูรับรามิลทันที
นิตยาเหลียวมองตามเห็นรามิลเดินเข้ามา นิตยาพยายามทำหน้ายิ้มแย้มถามรามิลแบบไม่ให้ดูคาดคั้นมากจนเกินไป “ไปธุระนอกเมืองถึงไหนกันหึรามิล”
“ผมไปวาเค้ามาครับ”
“วาเค้า อย่าบอกนะคะว่า” ปัทมาหยุดพูดไปกะทันหัน หันไปมองหน้าคุณนิตยาทันที ทั้งสองสบตากัน พอเดาออกแล้วว่ารามิลไปทำไม
“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณน้า.. อยากอาบน้ำ..” รามิลเดินเข้าห้องไปเลย
นิตยาครุ่นคิดหน้าเครียด
วายูนเพิ่งลืมตาตื่นขึ้น แล้วมองไปรอบๆอย่างงุนงง
สักครู่พยาบาลก็เดินเข็นเตียงเด็กแรกเกิดเข้ามา“คุณแม่ตื่นพอดีเลย มาค่ะ ฉันจะให้คุณหัดอุ้มลูก แล้วก็หัดให้นมลูกเป็นครั้งแรก” พยาบาลอุ้มลีล่าจากเตียงเด็กมาส่งให้วายูน
วายูนรับลูกมาอุ้ม เก้ๆกังๆในทีแรก แล้วก็คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว วายูนก้มลงมองหน้าลูกในอ้อมอกเห็นหน้าลูกเป็นครั้งแรก วายูนน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว
รามิลอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เดินหน้าเซ็งเพราะหาวายูนไม่เจอออกมาจากกห้องน้ำ แล้วชะงักเมื่อเห็นนิตยายืนคอยอยู่ในห้องอยู่ก่อนแล้ว
“รามิลไปวาเค้าเพื่อตามหาแม่วายูนใช่ไหม” รามิลนิ่งไม่ตอบ นิตยาหน้านิ่ง “น้าขอบอกรามิลเป็นครั้งสุดท้ายนะ เลิกยุ่งกับแม่นั่นสักที ถ้ารามิลไม่เชื่อน้า เราได้เห็นดีกัน” พูดจบนิตยาก็เดินออกไปเลย รามิลถอนใจเพราะความกลุ้ม