บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 14 หน้า 5
“วันนี้ผมคงต้องขอตัวก่อนครับ งานยุ่งมากๆ”
“แต่ถึงจะงานยุ่งแค่ไหน คนเราก็ต้องกินนะคะ”
“คุณอนุชาเตรียมข้าวกลางวันให้ผมไว้แล้วครับ”
อนุชาเหวอไปนิดหนึ่ง ไม่รู้เรื่องข้าวกลางวันอะไรนี่มาก่อน แต่พอเพียงเพ็ญหันมามองหน้าอนุชาเป็นเชิงจับผิด อนุชาก็รีบตีหน้าตาย “ใช่ครับ ผมเตรียมข้าวกลางวันไว้ให้คุณรามิลแล้วจริงๆช่วงนี้ที่สถานทูตเรางานยุ่งจริงๆครับ”
เพียงเพ็ญ รู้ทันทีว่านี่คือการปฏิเสธอย่างนุ่มนวลของรามิล แต่ก็ไม่กล้าดึงดัน “งั้นเพ็ญก็ไม่รบกวนแล้วล่ะค่ะ “
เพียงเพ็ญมองตารามิล รามิลไม่หลบแต่แววตาไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไรต่อเพียงเพ็ญ เพียงเพ็ญยกมือไหว้รามิลแล้วเดินออกไป พอเพียงเพ็ญเดินออกไป อนุชาก็ถอนใจโล่งอกทันที โดยไม่รู้ว่าเพียงเพ็ญนั้นพอเดินลับเหลี่ยมมุมห้องก็หยุดแอบฟังในห้องโดยไม่ให้รามิลและอนุชารู้ตัว
“ต่อไปถ้าผมไม่มีประชุมข้างนอก รบกวนคุณอนุชาช่วยเตรียมข้าวกลางวันให้ผมทีนะครับ”
เพียงเพ็ญฟังก็รู้ทันทีว่ารามิลไม่มีใจให้เธอเลย เพียงเพ็ญครุ่นคิด
นิโคไล ไฮดี้ คาร์ล กำลังช่วยวายูนขนของย้ายกลับมาอยู่ที่ห้องใต้ดินที่เวียนนาตามเดิม
“คุณอุ้มลีล่าขึ้นห้องไปก่อนเถอะ ตรงนี้ผมกับคาร์ลจะช่วยกันขนขึ้นไปเอง”
วายูนพยักหน้ารับเดินอุ้มลีล่าเข้าหอพักไป ไฮดี้ตามขึ้นไปด้วย
ไฮดี้ช่วยเปิดประตูให้วายูนที่อุ้มลีล่าเดินเข้ามาอย่างสะดวก แล้วมือถือวายูนก็ดังขึ้น วายูนควานหามือถือแล้วกดรับ “อาพร้อมหรือคะ วากลับมาจากวาเค้า..เพิ่งถึงหอพักเดี๋ยวนี้เองค่ะอา เลยยังไม่ได้โทรบอกอา”
ทันใดนั้นลีล่าก็ร้องไห้จ้าขึ้นมา วายูนหันไปมองสีหน้าตกใจ ไฮดี้รีบวิ่งไปอุ้มลีล่าจากวายูนแล้วรีบเอาเดินออกนอกห้องไปเพื่อไม่ให้เสียงร้องของลีล่าดังเข้าไปในโทรศัพท์วายูนได้อีก วายูนสีหน้าวิตก
อาพร้อมจิตกำลังพูดโทรศัพท์กับวายูนอยู่ ได้ยินเสียงเด็กร้องก็สงสัย “นั่นเสียงเด็กที่ไหนร้องน่ะวา”
“เอ้อ.” วายูนจำใจโกหก “เสียงเด็กห้องข้างๆน่ะค่ะอา อาโทรมา มีอะไรรึเปล่าคะ”
“ไม่มีหรอกจ้ะ อาคิดถึงเลยโทรมาหา”
วายูนกดตัดวางสายแล้วยกมือขึ้นพนมไหว้ สีหน้ารู้สึกผิดอย่างแรงที่ต้องโกหกอา “วาขอโทษนะคะอา..” วายูนถอนใจใหญ่
ไฮดี้เดินอุ้มลีล่าที่เงียบลงแล้วกลับเข้ามา “เธอคิดจะบอกเรื่องนี้.. ให้อาของเธอที่เมืองไทยรู้เมื่อไหร่เหรอวายูน”
วายูนหน้าเครียด “ไม่รู้..ฉันยังไม่รู้”
“เรื่องใหญ่ขนาดนี้..ชีวิตคนอีกทั้งชีวิต..เธอปิดความลับนี้ไม่ได้นานหรอกนะ เชื่อเถอะว่าสักวันนึง..จะต้องมีคนรู้แน่ๆวายูน”
วายูนมีสีหน้าเคร่งเครียด