บทละครโทรทัศน์ รักเร่ ตอนที่ 14 หน้า 2
วายูนให้นมลูกเสร็จ พยาบาลเอ่ยปากชม“ดีมากค่ะ”
วายูนยิ้มปลื้มใจกับการทำหน้าที่แม่เป็นครั้งแรก
มีเสียงเคาะประตู แล้วนิโคไลก็โผล่หน้าเข้ามา “ผมเข้าไปได้ไหม”
วายูนโบกมือให้นิโคไลเข้ามา นิโคไลเดินเข้ามาพร้อมกับตระกร้าของเยี่ยมขนาดใหญ่
“คุณไม่น่าเสียเงินเยอะแยะไปซื้อของมาเยี่ยมฉันเลยค่ะนิโคไล คุณช่วยฉันมาตั้งเยอะแล้ว”
นิโคไลส่ายหน้าเป็นเชิงไม่เห็นด้วย แล้วยังหยิบเอากล่องใส่ “จี้ทอง” เล็กๆมาเปิดออกให้วายูนดูอีกต่างหาก
“จี้ทอง” แม้จะดูเล็กแต่ก็เป็นทองคำแท้ที่ราคาแพง “สำหรับนางฟ้าตัวน้อยๆของเรา”
วายูนน้ำตาซีม “โธ่..นิโคไล.. ซื้อมาทำไมให้เสียเงินเปล่าๆ”
“เสียเงินเปล่าที่ไหน ลูกคุณทั้งคนนะวายูน”
วายูนปาดน้ำตา นิโคไลยิ้มอ่อนโยนให้วายูนแล้วก้มลงมองดูหน้าเด็กทารก นิโคไลเห็นหน้าลูกวายูน ที่วายูนยังอุ้มอยู่ในอ้อมอกเต็มตาสวยน่ารักมาก นิโคไลยิ้ม แล้วค่อยๆเอานิ้วยื่นไปจับกับนิ้วเด็กทารก มือนิโคไลถูกเด็กทารกกำเอาไว้แน่น นิโคไลยิ้มน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันใจไปอีกคน
พยาบาลเดินเข้ามา“ฉันจะสอนให้คุณพ่อหัดอุ้มลูกด้วยอีกคน”
วายูนกับนิโคไลพยายามจะอธิบายว่า..นิโคไลไม่ใช่พ่อ แต่ก็ไม่มีจังหวะจะอธิบาย เพราะพยาบาลรับตัวเด็กทารกจากวายูนแล้วส่งให้นิโคไล นิโคไลรับตัวเด็กทารกมาอุ้มท่าทางเก้ๆกังๆอยู่ครู่เดียว ก็เรียนรู้วิธีอุ้มได้อย่างรวดเร็ว
“ดีมากค่ะ ฉันจะให้เด็กอยู่ที่นี่สักครู่นะ แล้วเดี๋ยวถึงจะมารับกลับไปนอนที่ห้องเด็กอ่อน”
วายูนกับนิโคไลพยักหน้า พยาบาลเดินออกไป นิโคไลมองเด็กในอ้อมกอดอีกครั้ง หลงรักลูกวายูนราวกับเป็นลูกตัวเอง
กรุงเวียนนา รามิลนัดดามพ์มาคุยด้วย
“แกควรจะเลิกคิดถึงยายวายูนนั่นได้แล้วโว๊ยไอ้มิล เขาไม่ได้เรียกร้องอะไรจากแก และไม่ได้ต้องการยุ่งเกี่ยวอะไรกับแกแล้ว แกจะไปวิ่งตามหาเขาทำไมอีก ชีวิตคนเรา..มันต้องเดินหน้าโว๊ยไอ้มิล” รามิลยังนิ่งอยู่ “แล้วแกอย่าลืมนะว่า..ถ้าแกยังขืนไปยุ่งเกี่ยวกับยายวายูนนั่นอีก คุณน้าแกไม่อยู่เฉยแน่ๆ และคนที่จะซวย..ก็คือ..วายูน”
รามิลฟ้งแล้วหน้าเครียดขึ้นมาทันที
วายูนมองดูนิโคไลที่ยังคงอุ้มเด็กทารกอยู่
“คุณตั้งชื่อให้ลูกรึยังวายูน”
“ยังคิดไม่ออกเลยนิโคไล”
นิโคไลมองเด็กทารกในอ้อมกอดแล้วเหม่อมองออกไปหน้าต่าง แล้วยิ้ม “ข้างนอก..ดอกไลแล็กซ์กำลังบานเต็มถนนเลยละวายูน รู้สึกวาปีนี้มันบานสะพรั่งกว่าทุกปีเลยนะ เราตั้งชื่อให้นางฟ้าตัวน้อยคนนี้ว่า“ลีล่า”ดีไหมวายูน”
“ลีล่า..เพราะดีจังนิโคไล ฉันชอบ”
สองคนยิ้มให้แก่กัน ก่อนที่นิโคไลจะก้มลงพูดกับเด็กทารก“ไงจ๊ะ..หนูน้อยลีล่า..”