บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 8

ที่วังสูริยะ สูริยะรับฟังเรื่องจากปุณณะก็แปลกใจ “หมายความว่าอย่างไร..มิได้ตั้งใจ”

ปุณณะอธิบาย “เกศอาภา ลูกสาวข้า นางแค่นึกสนุก เก็บโคมลูกนั้นอย่างคิดว่าเป็นของเล่นเท่านั้น”

“ท่านกำลังจักบอกสิ่งใดกับข้าท่านปุณณะ”

“ลูกสาวข้า จักสมาโทษต่อหน้าองค์เทวะแลท่าน นางยินดีเป็นล้นพ้นหากพิธีอภิเษกจักเกิดขึ้นแลเจ้าสาวขององค์อริยะ จักเป็นบุษกรลูกสาวท่านกัมพูดังเดิม”

สูริยะได้ยินก็ครุ่นคิดพลางเอ่ย “เทวะบัญชาจักต้องถูกเปลี่ยนแปลงแก้ไขอย่างนั้นรึ ท่านพราหมณ์กัมพู ท่านคิดเห็นเยี่ยงไร”

กัมพูค้าน “มิเป็นการบังควรอย่างยิ่ง...เทวะบัญชาคือเทวะบัญชา ผู้ใดละเมิดเสียมิได้มิเช่นนั้นบ้านเมืองจักบังเกิดแต่ความเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า”

สูริยะได้แต่นิ่งฟัง ปุณณะกังวลใจ

ริมลำธาร เกศอาภานั่งเศร้าอยู่ริมน้ำมุมหนึ่ง หินก้อนหนึ่งถูกโยนลงมาตรงน้ำข้างหน้า เกศอาภาเฉย ไม่ตอบโต้ใดๆ อริยะโผล่ออกมาจากที่ซ่อน แปลกใจนิดหน่อย แต่ก็แกล้งโยนหินอีกก้อนตามไป จนน้ำกระเซ็น

“ข้าไม่รู้สึกสนุกกับเจ้าสักนิด” เกศอาภาเอ่ยด้วยใบหน้าเศร้าซึม

“ปวดหัว ตัวร้อนรุมเป็นไข้ รึไร” อริยะแปลกใจในท่าที

“ยิ่งกว่านั้น วันนี้ข้ารู้สึกไม่อยากหายใจ ไม่อยากรู้สึก ไม่อยากแม้แต่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว”

“ฟ้าจักถล่ม แผ่นดินจักทะลาย รึไร” อริยะยังหัวเราะ

“หากเป็นเช่นนั้นจริง ก็คงดี”

“ข้าเชื่อแล้วว่าทุกข์ของเจ้าคงหนักหนา แต่บอกข้าได้รึไม่ เผื่อว่าทุกข์ในใจเจ้า จักปันมาที่ข้าได้บ้าง”

“ข้าได้รับข่าวร้ายที่สุดในชีวิตข้า” อริยะตั้งใจฟัง “ข้าต้องแต่งงานกับคนที่แม้แต่หน้าตาของเขา ข้าก็มิเคยเห็น” เกศอาภา น้ำตาร่วงแหมะ อริยะอึ้ง

เรือนกัมพู บุษกรนองน้ำตาตัดพ้อกัมพู “ลูกรู้แจ้งแก่ใจลูกเดี๋ยวนี้เองว่าลูกมิได้มีค่า มีความหมายอย่างไรเลยในสายตาท่านพ่อ ท่านพ่อมิได้รักลูกเลยสักนิด”

“บาปจักตกแก่ตัวเจ้าเองบุษกร เจ้าตำหนิพ่อเยี่ยงนั้นได้อย่างไร”