บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 8 หน้า 4
เกศอาภาคุกเข่าลงทันที วิงวอนจนแทบจะเป็นก้มกราบ “ข้าขอให้สัญญาต่อหน้าป่าเขา ข้าจักมิทำให้เจ้าต้องเดือดร้อนเพราะข้า ข้าจักไม่เป็นภาระของเจ้า ข้าจักยอมทำทุกสิ่งตามคำสั่งเจ้าจักให้ข้าเป็นข้ารับใช้เจ้าไปตลอดชีวิต ข้าก็ยอม”
“แน่รึ”
“แน่”
“ค่อยน่าฟังขึ้นมาหน่อย” อริยะยิ้ม
เรือนปุณณะ บริวารยกสำรับอาหารนำออกมาจากห้องเกศอาภา อุษาตามออกมา
ปุณณะซัก “ข้าวปลาไม่ยอมแตะต้องเชียวรึ”
“กินเข้าไปคำสองคำนางก็ว่าอิ่ม วันนี้ยังดีที่หยุดร้องไห้แล้ว แต่ก็ยังถามคำตอบคำ”
ปุณณะโบกมือไล่ให้ไป อุษาเดินออกมา ปุณณะผลักประตูเข้าไป
ในห้องเกศอาภา ผ้าผ่อนที่ถูกเตรียมไว้สำหรับวันพิธี ถูกจัดวางไว้มุมหนึ่ง เกศอาภานั่งหันหลังให้อยู่มุมหนึ่ง ปุณณะก้าวเข้ามา
“ท่านพ่อ”
“มิใช่ว่าพ่ออยากเสือกไสไล่ส่งเจ้าไปจากอก หากแต่วันหนึ่งมิช้าก็เร็ว เจ้าก็ต้องจากพ่อไปอยู่ดี เจ้ามิควรหมดอาลัยตายอยากเยี่ยงนี้ มิเช่นนั้นพ่อเองก็คงหามีความสุขไม่”
เกศอาภายิ่งรู้สึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น..การหนีไปจากการแต่งงานคงยิ่งทำให้พ่อเสียใจและผิดหวังยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น “ท่านพ่อ...หากลูกทำสิ่งไรลงไปทำให้ท่านพ่อเสียใจแลผิดหวัง ท่านพ่อโปรดยกโทษให้แก่ลูกด้วยเถิด บุญคุณท่านพ่อที่เลี่ยงดูอุ้มชูลูกมา สักวันลูกคงมีโอกาสได้กลับมาตอบแทน”
“ความสุขของพ่อแม่คือยามที่ได้เห็นลูกมีความสุข แต่ยามใดที่เจ้ามีทุกข์ เจ้าจงรู้ไว้เถิดพ่อแม่ทุกข์กว่าเจ้าหลายเท่านัก”
เกศอาภาน้ำตาร่วง ก้มลงซบหน้า หน้าผากจรดหลังเท้าพ่อ แสดงคารวะสูงสุด ปุณณะเอื้อมมือมาลูบหัวลูก
ปราสาทหิน ควันจากกำยานที่จุดบูชา กับดอกไม้ที่ถูกถวายไว้บนแท่นหน้ารูปเคารพ บุษกรคุกเข่าอยู่ที่พื้นหน้าแสงไฟจากน้ำมันที่จุดบูชา “ลูกเคารพบูชาแลยกท่านเหนือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวง หากท่านแลเห็นความรักที่ลูกมีต่อองค์อริยะ จงโปรดดลบันดาลให้งานพิธีอภิเษกในวันพรุ่ง มิมีทางเกิดขึ้นได้ ขออุปสรรคจงขัดขวาง ขอองค์อริยะจงมีดวงตาเห็นแจ้งในความรักที่ลูกมีต่อท่าน แลดลใจให้ท่านกลับมาปรารถนาแต่ข้าเพียงผู้เดียว”
รอบๆ ตัวมืดสลัว แสงสว่างสาดบางๆ เข้ามาบางส่วนจากภายนอก กับไฟจุดบูชาหน้าแท่น บุษกรจมอยู่กับการอธิษฐานวนเวียนอยู่อย่างนั้น...