บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 8 หน้า 3
“ข้าเองก็ยังบอกมิได้ อาจไปไกลถึงล้านนา”
“ไกลมากรึ ล้านนา”
“ไกลสุดล้าฟ้าเขียวทีเดียว”
เกศอาภาฝืนยิ้ม “ขอเทวะคุ้มครองเจ้า”
“ขอเทวะสถิตในใจเจ้าเช่นกัน” เกศอาภาฝืนยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนตัดใจเดินแยกไปทางหนึ่ง อริยะตะโกนตามไป “แต่งงานแล้ว ข้าหวังว่าเจ้าจักเลิกเป็นเจ้าลิงป่าเสียทีนะ”
เกศอาภาหันกลับมาตะโกนกลับไปเช่นกัน “พบกันวันหน้าข้าคงได้เรียกชื่อเจ้าเสียทีนะ...เจ้าโจรป่า”
เกศอาภาวิ่งออกไป อริยะมองตาม
ชายป่า เกศอาภาที่วิ่งออกมา...ค่อยๆ ชะลอฝีเท้าลงและน้ำตาก็ไหลทะลักออกมา เกศอาภาปาดน้ำตาทิ้ง ยิ่งมองไปข้างหน้ายิ่งใช้ความคิดอย่างหนัก วันพรุ่งนี้มืดมนและน่ากลัวมาก เกศอาภาหยุดเดิน หันกลับไปมองทิศทางที่เธอจากมา ความคิดบางอย่างบรรเจิดขึ้นในสมอง วิ่งกลับไปทันที
เกศอาภาวิ่งกลับมาถึงทางแยก แล้ววิ่งตามหลังอริยะ จนเห็นอริยะไกลๆ เกศอาภาตะโกน “ประเดี๋ยวก่อน...รอข้าก่อน เจ้าโจรป่า” อริยะหันกลับมา เกศอาภาวิ่งเข้ามาหยุดเหนื่อยหอบเบื้องหน้าอริยะ “ข้า....ข้า...ข้า...” เกศอาภาหอบจนพูดไม่ออก
“ข้ารอเจ้าได้ มิต้องรีบร้อนถึงเพียงนี้ดอก เจ้าจักขาดใจตายเพราะหายใจมิทัน”
เกศอาภาบังคับตัวเองให้แน่แน่ว “คืนวันพรุ่งข้าขอไปกับเจ้าด้วยคนได้รึไม่”
“เจ้ากำลังล้อเล่นกับข้ารึ” อริยะหัวเราะ
“ข้ามิได้ล้อเล่น ข้าพูดจริงด้วยใจข้า”
“เจ้าจักไปกับข้าได้อย่างไรในเมื่อเจ้าจำต้องเข้าพิธีแต่งงาน”
“ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าขอไปตายเอาดาบหน้า ไปให้พ้นการแต่งงานเท่านั้นเป็นพอ”
“เป็นเรื่องเขลาเบาปัญญาแท้ๆ ที่เจ้าคิดเยี่ยงนี้”
“ในเมื่อข้าปฏิเสธการแต่งงานมิได้ นี่เป็นหนทางออกทางเดียวของข้า”
“แล้วพ่อของเจ้าเล่า จักมิโกรธเป็นฟืนเป็นไฟรึ”
“โกรธแน่ แต่ข้ารู้ว่าสักวัน พ่อข้าจักเข้าใจแลให้อภัยแก่ข้าได้”
“แล้วเจ้าบ่าวของเจ้าเล่า เขาจักมิเสียหน้าจนแค้นเคืองเจ้ารึ”
“เขามีหญิงที่รักแลพร้อมจักเป็นสมบัติของเขาอยู่แล้ว ถึงมิได้แต่งงานกับข้าเขาก็จักได้แต่งงานกับนางอยู่ดี ข้าคิดดูดีแล้ว นี่เป็นหนทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน...เมตตาข้าด้วย ให้ข้าได้ไปกับเจ้าด้วยคน”
“เห็นทีว่าข้าคงต้อง...ปฏิเสธเจ้า” เกศอาภาหน้าเสีย “ข้าให้เจ้าไปด้วยมิได้ดอก”