บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 8 หน้า 5
พระจันทร์ใกล้เต็มดวงเต็มที่ ในห้องเกศอาภาที่มืดสลัว บนที่นอนเกศอาภาว่างเปล่า แต่เบื้องล่างถัดไป อุษาหลับสบาย มุมห้องด้านหนึ่ง เกศอาภาแต่งตัวรัดกุมเป็นชาย กำลังพันผ้ารอบหัวเก็บผมจนเสร็จพอดี หันกลับมามองอุษาอย่างชั่งใจว่าควรร่ำลาหรือจากไปเงียบๆ แต่ก็ตัดสินใจ เอื้อมมือไปแตะตัวอุษา
“อุษา.....อุษา”
“อือ” อุษายังงัวเงีย
“อุษา...”
อุษาลืมตาพรึ่บขึ้นทันที “เช้าแล้วรึ แต่งตัวไม่ทันแน่แล้ว” อุษาลุกพรวดขึ้นนั่ง อุษาตาลีตาลาน แต่เกศอาภาฉุดดึงเอาไว้ เพราะความมืดอุษาจำเกศอาภาไม่ได้ “เจ้าเป็นใคร เข้ามาในนี้ได้อย่างไร” อุษาเสียงดังโวยวาย
“ข้าเอง อุษา ข้าเอง”
“ไยเจ้าแต่งตัวเยี่ยงนี้..แล้วย่ำรุ่ง แล้วรึ” อุษาแปลกใจ
“ยังดอก พระจันทร์เพิ่งพ้นเหลี่ยมเขามินาน แต่ถึงเวลาที่ข้าต้องไปแล้ว”
“ไปไหน...เจ้าพูดอะไรของเจ้า เกศอาภา”
เกศอาภาขยับเข้ากระซิบข้างหู อุษาตกใจตาค้าง ต้องปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้ร้องออกมา
ชายป่าที่นัดพบ ฝูงม้าควบตามกันมาในความมืด แสงจันทร์สว่างจนไม่ต้องใช้คบไฟ เกศอาภากับอุษา ยืนคอยที่จุดนัดพบ
“เจ้าโจรป่ามิลืมสัญญา อุษาถึงเวลาที่ข้าต้องไปแล้ว” เกศอาภาเอ่ยบอกอุษา
“เปลี่ยนใจเสียเถิด เจ้าจักไปตกระกำลำบากอย่างไร คิดบ้างรึไม่เกศอาภา”
“ข้าใคร่ครวญดีแล้ว หากทนอยู่ที่นี่ข้าคงอยู่ในความทุกข์ไปตลอดชีวิต ความลำบากเยี่ยงไรในวันพรุ่ง ข้าจักทนมันให้ได้ เพราะข้าเลือกแล้ว ด้วยตัวข้าเอง”
“ข้าจักไปกับเจ้าด้วย เจ้าจักแบกความลำบากไว้คนเดียวได้อย่างไร”
“เจ้าอยู่ที่นี่ดีแล้วอุษา ชะตากรรมนี้ข้าเลือกเอง ข้าจักต้องเผชิญมัน ด้วยตัวเองให้ได้ ฝากดูแลพ่อข้าให้ดีด้วย ข้าจักขอบใจเจ้าเป็นที่สุด”
ขบวนม้าเข้ามาถึง อริยะอยู่บนม้าตัวแรกเอ่ยทัก “ข้านึกภาวนาให้เจ้าเปลี่ยนใจ”
“ความตายเท่านั้นที่จักหยุดความตั้งใจของข้าได้” เกศอาภาเด็ดเดี่ยว
“ดี...งั้นก็ขึ้นมา เราต้องเดินทางกันเดี๋ยวนี้”
“แล้วม้าของนายข้าเล่า” อุษาถาม
“หากจักไปก็ต้องไปม้าตัวเดียวกับข้า เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทัน” อริยะเอ่ยตอบ
“เจ้ากลับไปเถิดอุษา...ไม่ตายเสียสักวันเราต้องได้พบกัน” เกศอาภาร่ำลา
“เจ้าอย่าพูดเป็นลางร้ายเยี่ยงนั้น” อุษาจำใจต้องปล่อยเกศอาภาไป
“ข้าจักต้องกลับมา..อย่างไรเสียจันทรปุระก็เป็นบ้านเกิดเมืองนอนของข้า แลจักเป็นเรือนตายของข้าเช่นกัน”