บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 9
“เจ้าทำอะไร”
“ท่านพ่อ ลูกทำให้ท่านต้องได้รับความอับอาย ลูกตัดสินใจแล้ว ลูกควรไปเสียจากจันทรปุระ ไปอยู่ในที่ที่มิมีผู้ใดรู้จักลูก”
“เจ้ามิต้องไปไหนทั้งนั้น”
“ลูกทำในสิ่งที่ละอายแลมิควรให้อภัย ท่านพ่ออย่าห้ามลูกเลย” บุษกรนองน้ำตา
“องค์สุริยะเห็นใจเจ้า จึงได้เมตตา ท่านจักแต่งตั้งเจ้าขึ้นเป็นเมียรององค์อริยะ”
“ท่านพ่อ”
“บุญคุณนี้ใหญ่หลวง เจ้าจงสำนึกไว้ให้จงดี แลทำหน้าที่ของเจ้าให้ถึงพร้อมด้วยเถิด”
บุษกรยิ่งนองน้ำตาเหมือนซาบซึ้งบุญคุณ ก้มลงเอาหน้าซบหลังเท้ากัมพู สะอื้นจนตัวโยน เห็นรอยยิ้มเหี้ยมฉาบบนหน้าบุษกร
ปัจจุบัน ห้องโยสิตา โยสิตาผวาตื่นจากการฟุบหลับหน้าจอคอมฯ ในจอคอมฯ ยังค้างอยู่ที่ภาพคืนวันลอยกระทง โยสิตาถ่ายรูปคู่กับกฤตธร โยสิตางุนงง เหตุการณ์ในความฝันเป็นเรื่องเป็นราว และดูสมจริงเกินกว่าจะเป็นแค่ความฝัน “อริยะ...เกศอาภา...บุษกร เหมือนจริงอะไรยังงี้”
ภาพในจอคอมฯ เห็นบุษกรที่ยืนอยู่เป็นเบลอๆ แต่พอจับอารมณ์บนหน้าได้ คือ แสยะยิ้มเยาะ
วันต่อมา บ้านรับรองแขก โยสิตากดชัตเตอร์ แล้วหันมาเช็คความสมบูรณ์ของภาพ
กฤตธรเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “มาแต่เช้าเลยนะครับคุณโย”
“งานยิ่งเสร็จไวก็ยิ่งดีไม่ใช่เหรอคะ”
“แต่ผมกลับอยากเห็นคุณมาทำงานที่นี่นานๆ ”
โยสิตาหันมามองหน้า รู้ว่าถูกจีบ “คุณกำลังพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นฟรีแลนซ์นะคะ”
“ก็มาเป็นฟรีแลนซ์ให้ผมตลอดไปสิครับ”
“เราเพิ่งแค่รู้จักกันนะคะ”
“แค่คุณไม่รังเกียจ ผมก็พอใจแล้วครับ”
“ฉันขอตัวทำงานก่อน”
“มีอีกเรื่องที่ผมอยากบอกคุณ”
“ฉันต้องการสมาธิค่ะ”
“ผมคุยกับคุณพ่อผมแล้ว ท่านยินดีช่วยสนับสนุนเรื่องเงินให้กับงานค้นคว้าจันทรปุระของคุณพ่อคุณครับ”
โยสิตาหันกลับมามองอย่างแปลกใจในข่าวดีนั้น
--- จบบ่วงอธิฏฐาน ตอน 9 ---