บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 9 หน้า 2
ตอนค่ำ ห้องทำงานกสินทร์ กฤตธรค้นหาของบางอย่างบนโต๊ะทำงานกสินทร์ แต่หาไม่พบขยับไปดูที่ตู้และมุมอื่นๆ แล้วท่าทางยิ่งกังวลเพราะไม่พบของที่ต้องการ กฤตธรหันกลับมาแทบสะดุ้งเพราะเผชิญหน้ากสินทร์ระยะใกล้
“แกหาอะไรนายกฤต”
“ทองชิ้นนั้นน่ะครับ”
“พาหุรัด”
“ครับ...เมื่อกลางวันผมว่าผมยังเห็นมันอยู่บนโต๊ะนี่เลย มันหายไปได้ยังไง”
“พ่อเอาไปเก็บไว้เอง”
กฤตธรท่าทางโล่งใจมากมาย
ชิ้นส่วนพาหุรัดทองคำ ถูกวางลงในมือกฤตธร กฤตธรมองพาหุรัดในมืออย่างรู้สึกว่ามันมีค่ามาก
“พ่อว่าพรุ่งนี้จะให้อาจารย์เกรียง แกทำโค้ดเก็บเข้าบัญชีซะหน่อย”
“อย่าเพิ่งส่งให้อาจารย์เกรียงได้ไหมครับคุณพ่อ ผมอยากจะขอไว้ก่อน”
“แกเกิดสนใจจะเก็บของเก่าขึ้นมาบ้างรึไง”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับคุณพ่อ ผมแค่รู้สึก...มันบอกไม่ถูก...กับของชิ้นนี้...มันเหมือนติดตา มันเข้ากวนความคิดผมหลายครั้งแล้วครับ”
กสินทร์หัวเราะ “อืม...ชาติที่แล้วแกคงเป็นเจ้าของมันมาละมัง”
บ้านอธิน ถ้วยชาร้อนๆ ถูกวางลงข้างอธินที่ยังทำงานที่โต๊ะ
”ขอบใจลูก” อธินละสายตาออกมาจากสิ่งที่อยู่ในมือเพื่อจิบชา
โยสิตาจึงได้เห็นสิ่งที่อยู่ในมืออธิน “พ่อคะ...นั่นมัน”
“พาหุรัดชิ้นที่ลูกเป็นคนขุดเจอน่ะแหละ พ่อเอากลับมาดูรายละเอียดอีกทีนึง”
“ถ้าได้อีกครึ่งหนึ่งมาประกบกัน เราคงจะรู้อะไรๆ ขึ้นอีกเยอะเลยใช่ไหมคะพ่อ”
“ถ้าโชคดีอีกครึ่งหนึ่งมีร่องรอยสลักหรือจารึกอะไรไว้บ้าง...ที่แน่ๆ คนที่เป็นเจ้าของพาหรุดชิ้นนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาหรอกลูก”