บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 16 หน้า 2
ชายป่าที่พัก อินทรรายงาน
“ไม่เสียเที่ยวหรอกเจ้าน้อย ความลับของเจ้าอุปราชหน่อเมืองอยู่ในวิหารร้างนั่นแน่นอน”
“ดี..ถ้าอย่างนั้น เตรียมตัวกันให้พร้อม คืนนี้เราจะลงมือกันทันที”
ที่พื้น ใบไม้แห้งถูกกวาดออกด้วยมือ อินทรใช้ไม้เขียนแผนที่ ที่ตั้ง-ทางเข้าออกวัดร้างอย่างคร่าวๆ
คุ้มเจ้าศุขวงศ์ เขียนจันทร์เช็ดมือ เนื้อตัว แขนขาให้แม้นเมือง คำแก้ว เข้ามาในห้อง
“เจ้าแม้นเมืองเจ้า เจ้าอุปราชจักรคำ มาขอเยี่ยมเจ้า เจ้า”
“เจ้าเปิ้นลุกออกไปไม่ได้จะให้เยี่ยมยังไง”
“ไม่เป็นไรหรอกเขียนจันทร์ ให้เจ้าอุราชเปิ้นเข้ามาในนี้เถอะ”
“เจ้า..”
คำแก้วคลานออกไป เขียนจันทร์คลี่ผ้าแพรคลุมห่มครึ่งตัวให้แม้นเมือง จักรคำก้าวเข้ามาในห้อง.. คำแก้วตามเข้ามา “เจ้าพี่”
“ข้าเจ้าต้องขอโทษเจ้าอุปราชที่ออกไปต้อนรับไม่ได้ ทั้งยังต้องรับรองท่านด้วยสภาพอย่างนี้”
“เราก็เหมือนญาติพี่น้องกัน เจ้าพี่อย่าเกรงใจไปเลย ข้าเองควรได้รับการตำหนิด้วยซ้ำที่เพิ่งจะมาเยี่ยมไข้เจ้าพี่ ทั้งที่ได้ข่าวเรื่องความเจ็บไข้ของเจ้าพี่มาหลายวันแล้ว เจ้าหลวงเองก็เป็นห่วงเจ้าพี่มาก”
“นับว่ายังเป็นโชคดีอยู่บ้างที่หมอฝาหรั่งผ่านมาทางนี้พอดี”
“พระเจ้าแผ่นดินสยามทรงไม่กีดกันพวกหมอสอนศาสนาก็เพราะเหตุนี้ ราษฎรจะนับถือศาสนาอะไรมิได้ทรงห้ามหรือบังคับ แล้วแต่ศรัทธาของราษฎร เพราะทุกๆศาสนาดีด้วยกันทั้งนั้น นับว่าอานิสงส์นี้ตกมาถึงราษฎรอย่างเราๆโดยตรงนะเจ้าพี่” แม้นเมืองรู้สึกปิติ ทัศนคติต่อฝรั่งตะวันตกเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง บวกกับพระราโชบายกษัตริย์สยามที่ลุ่มลึก ทำให้ได้รับผลบุญนั้นจริงๆ แม้นเมืองยกมือขึ้นประนมเหนือเกล้า
“เจ้าหลวงฝากเยี่ยมไข้เจ้าพี่มาด้วย เปิ้นว่าขาดเหลืออะไรก็ขอให้บอก เพราะเจ้าพี่ก็ลูกหลานเปิ้นคนหนึ่งเหมือนกัน”
“ฝากกราบขอบคุณเจ้าหลวง ความเมตตาที่ข้าเจ้าได้รับ ข้าเจ้าจะไม่มีวันลืม”
“เจ้าพี่ศุขวงศ์ก็เป็นห่วงเจ้าพี่มาก..ในเวลาที่ลำบากยากเย็นอย่างนี้ เจ้าพี่ต้องการกำลังใจเป็นอย่างมาก ถึงเจ้าพี่ศุขวงศ์จะไม่อยู่ เจ้าพี่ก็อย่าได้น้อยใจไปเลย..หากข้าเป็นเจ้าพี่ศุขวงศ์ก็คงลำบากใจไม่แพ้กันในเมื่อต้องเลือกสิ่งสำคัญสองสิ่ง..แต่ชายชาติทหาร อย่างไรเสีย ภารกิจเพื่อบ้านเมืองก็ต้องสำคัญเหนือกว่าสิ่งใดทั้งหมด”