บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 16 หน้า 5

คุ้มเจ้าศุขวงศ์  แม้นเมืองกระสับกระส่าย ร้องไห้กับความฝันของตัวเอง “เจ้าพ่อ...เจ้าพ่อ...”

เขียนจันทร์ที่นอนเฝ้าอยู่ปลายเตียงสะดุ้งตื่นขึ้นตกใจรีบเข้ามาข้างเตียง

“เจ้าแม้นเมืองเจ้า...เจ้าแม้นเมือง” เขียนจันทร์จับปลายขาแม้นเมือง เขย่าเบาๆ แม้นเมืองตื่นขึ้น งงๆ แต่ยังร้องไห้ไม่เลิก

“คำแก้ว...คำแก้ว นอนขี้เซาจริง นังคนนี้ คำแก้ว...ตื่น”

คำแก้วตกใจตื่นลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง แต่หันหน้าไปอีกทาง “ตื่นแล้วเจ้า  ตื่นแล้ว”

“ทางนี้” คำแก้วหันกลับมา “มาช่วยกันไวๆเจ้าเปิ้นไม่สบาย”

เขียนจันทร์แกะเชือกผ้าที่มัดข้อมือแม้นเมือง คำแก้วรีบคลานไปแกะเชือกผ้าที่ปลายเท้า

“เราไม่ได้เป็นอะไรเขียนจันทร์ แค่ฝันร้ายเท่านั้น” คำแก้วแก้มัดเชือกแล้วยังนั่งงงอยู่

“ยังนั่งเฉยอยู่อีก  จุดตะเกียงเข้าสิ” คำแก้วรีบคลานไปจุดตะกียง

“เขียนจันทร์...เราฝันเห็นคุ้มเจ้าหลวงเชียงเงิน...”

“เจ้าคงคิดถึงบ้านละเจ้า”

“ไฟไหม้คุ้มเจ้าหลวง....เขียนจันทร์” เขียนจันทร์ใจหาย

“เจ้าพ่อของเราติดอยู่ในคุ้ม...”

“ก็แค่ความฝันน่ะเจ้า...ฝันร้ายจะกลายเป็นดี...เจ้าอย่ากังวลไปเลย...นี่ถ้าเจ้าหลวงรู้ข่าวว่าเจ้ากำลังจะมีหลานให้เปิ้นอุ้มชู...เปิ้นคงจะดีใจพักๆละเจ้า” เขียนจันทร์พยายามเหประเด็นปรับอารมณ์ให้แม้นเมืองรู้สึกดีขึ้น แต่แม้นเมืองยังสะพรึงกับความฝันที่น่ากลัวนั้น

ตำหนักมิ่งหล้า ฟองจันทร์กับบริวารไล่เปิดหีบแต่ละใบดูว่าของที่ส่งมามีอะไรบ้าง

“หีบนี้ เป็นน้ำผึ้งป่าเจ้า...หีบนี้เป็นผ้าขาว” มิ่งหล้านั่งอ่านจดหมายจากข่ายคำ  ข้างตัวมิ่งหล้าคือหีบเหล็ก…มิ่งหล้าอ่านจดหมายจบ ม้วนจดหมายเก็บคืนใส่กระบอก แล้วเปิดแง้มดูของในหีบเหล็กนั้น

มิ่นเดินอาดๆเข้ามา มีพวกโขลนตามมาเป็นพรวน ฟองจันทร์ขยับเข้าขวาง เผชิญหน้ามิ่น

“มีธุระอะไร คุณข้าหลวง”

“มีแน่ ไม่มีข้าไม่เดินตากแดดมาให้เหงื่อออกจั๊กแร้ข้าหรอก” มิ่นเดินตรงเข้ามาเผชิญหน้ามิ่งหล้า

“ทหารที่อยู่เวรเฝ้าประตูวังมันรายงานข้าว่า เมื่อครู่ เจ้าให้คนของเจ้าขนของเข้ามาในเขตพระราชฐานส่วนใน”