บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 17
ห้องนอน เจ้าย่าเรือนคำ ศุขวงศ์คลี่ผ้าห่มห่มให้เรือนคำ
“ยิ่งดึกจะยิ่งหนาว เจ้าย่าต้องห่มผ้าไว้นะเจ้า”
“ขอบใจนะเจ้าน้อย..มาอยู่ ใกล้ๆกันอย่างนี้ ย่าค่อยอุ่นใจ”
“เจ้าย่าอย่ากังวลในสิ่งที่ไม่ควรกังวลเลย..กินยาตามที่หมอฝาหรั่งจัดไว้ให้ประเดี๋ยวอาการก็จะดีขึ้นเอง”
“ย่าอดคิดไม่ได้ว่าจะอยู่ไม่ทันได้เห็นหน้าแหลน”
“เจ้าย่า...เจ้าย่ายังแข็งแรง”
“ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอนหรอกเจ้าน้อย ย่าอาจจะตายวันตายพรุ่ง แต่ก่อนตาย ย่าก็อยากสะสางทุกเรื่องที่เคยตั้งใจ เคยหวังเอาไว้ให้สำเร็จลุล่วงเสียก่อน ไม่อย่างนั้นย่าก็คงตายตาไม่หลับ”
“เจ้าย่าอย่าห่วงเลยเจ้า อะไรที่เป็นความหวัง ความตั้งใจของเจ้าย่า ถ้าหลานช่วยทำให้สมหวังได้ หลานจะไม่ รีรอเลย” เรือนคำยิ้มตอบ
ห้องนอนอีกห้อง ศุขวงศ์กำลังจะเอนตัวลงนอน เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ศุขวงศ์ชะงัก ละอองคำหอบผ้าห่มเปิดประตูเข้ามา “ละอองคำ”
“ข้าเจ้าเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้เจ้าพี่เจ้า ดึกๆจะหนาว”
“ขอบใจนะละอองคำ” ศุขวงศ์รับผ้าห่มไปจากละอองคำ ละอองคำนั่งก้มหน้านิ่ง แทนที่จะขยับลุกออกไป
“พี่ต้องขอบใจเจ้าหลายเรื่อง ขอบใจที่ช่วยดูแลเจ้าย่า เป็นอย่างดี ถ้าไม่ได้เจ้าอยู่เป็นเพื่อน เจ้าย่าคงจะเหงากว่านี้”
“เปลี่ยนคำขอบใจของเจ้าพี่เป็นอย่างอื่นได้ รึไม่เจ้า”
ศุขวงศ์ชะงัก ละอองคำค่อยๆเงยหน้าขึ้น ประสานสายตากับศุขวงศ์
คุ้มเจ้าศุขวงศ์ เขียนจันทร์ คำแก้ว เดินออกมานอกชานแล้วชะงัก แม้นเมืองนั่งอยู่มุมหนึ่งที่นอกชาน
เขียนจันทร์ คำแก้ว มองหน้ากัน
“เจ้าต้องได้ยินที่เอ็งพูดออกมาเมื่อกี้แน่ๆเลยคำแก้ว...ปากนะปาก ไม่ รู้จักระวัง”
คำแก้วรู้สึกผิด จนอยากตบปากตัวเอง เขียนจันทร์ เดินเข้าไปหาแม้นเมือง
“น้ำค้างเริ่มลงแล้ว เข้าข้างในเถอะเจ้า ประเดี๋ยวจะไม่สบาย”
“คำแก้วจะอาสาไปตามเจ้าน้อยกลับมาเองเจ้า”