บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 17 หน้า 4
เช้าตรู่ คุ้มเจ้าศุขวงศ์ ควันจากห้องครัว ลอยเอื่อยๆ เขียนจันทร์เทข้าวเหนียวที่เพิ่งสุกออกจากหวดนึ่งข้าว ลงบนบูมไม้ คำแก้วเกลี่ยข้าวเหนียวไล่ ไอร้อน แม้นเมืองกำลังเดินมาที่ครัว
อินทรหน้าตาตื่น วิ่งขึ้นเรือนมาพอดี “เจ้าน้อยเจ้า..เจ้าน้อย”
“เจ้าเปิ้นยังอยู่ในห้อง มีอะไรอินทร”
เขียนจันทร์ คำแก้วโผล่หน้าออกมาดูจากครัว ศุขวงศ์ออกมาจากห้องพอดี
“เจ้าน้อย รีบไปที่เรือนเจ้าย่าเดี๋ยวนี้เลยเจ้า”
“เจ้าย่าเป็นอะไร อินทร”
“ไม่ใช่เจ้าย่าเจ้า..เจ้าละอองคำ” ศุขวงศ์รีบพรวดพราดออกไปทันที อินทรตามติด
คุ้มเจ้าย่าเรือนคำ ห้องละอองคำ ศุขวงศ์รีบขึ้นมาบนเรือน อินทรตามติด อินทรหยุดอยู่แค่หน้าห้อง ที่ห้องละอองคำ...ศุขวงศ์โผล่พรวดเข้ามาแล้ว ต้องตกตะลึง เรือนคำ บัวผัน ประคองร่างละอองคำที่นอนเหยียดยาวกับพื้น ทุกคนร้องให้ระงมจากขื่อกลางห้อง เห็นผ้าชิ้นยาวถูกผูกทิ้งค้างไว้ ละอองคำผ่านการฆ่าตัวตายด้วยการแขวนคอมา ศุขวงศ์ ตกใจกับสิ่งที่เห็น
นอกชาน เรือนเจ้าย่าเรือนคำ บัวผันยังอกสั่นขวัญแขวนผวา เล่าเรื่องไปเช็ดน้ำตาไป
“ตอนดึกข้าเจ้าได้ยินเสียงร้องให้ ข้าเจ้ายังคิดว่าหูแว่วไปเอง มาตอนเช้าข้าเจ้าเตรียมกับข้าวใส่บาตรให้เจ้าย่า ก็ได้ยินเหมือนเสียงของหนักๆล้ม ข้าเจ้ารีบเข้าไปดูถึงได้เห็น...”
“บุญแท้ๆที่ช่วยเปิ้นเอาไว้ได้ทัน” คำแก้วหน้าตาตื่นกับเรื่องระทึกขวัญ
“ตอนหัวค่ำ กินข้าวกับเจ้าย่า เจ้าน้อยเปิ้นก็พูดไม่กี่คำ ข้าเจ้าสงสัยอยู่แล้วว่าเปิ้นคงมีเรื่องอะไรในใจสักอย่าง”
“แล้วเรื่องอะไรล่ะน้าบัวผัน”
เขียนจันทร์สบตาแม้นเมืองแว่บเดียวก็หลบสายตา แม้นเมืองพอจะเดาออกว่าเรื่องอะไร เรือนคำออกมาจากห้องละอองคำเดินตรงเข้ามาหา “แม้นเมือง ย่าขอคุยด้วยสักหน่อยเถอะ”
เรือนคำเดินนำออกไป แม้นเมืองตาม
ห้องละอองคำ ละอองคำที่นอนนิ่งผ่านการร้องให้มาอย่างไม่เหลือน้ำตาจะไหลแล้ว ศุขวงศ์นั่งมองด้วยความเวทนา “ละอองคำ”
“ในเมื่อหมดสิ้นความหวังกับความรัก ก็อย่ามีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะการต้องทนมีลมหายใจอยู่ แต่ต้องเห็นแต่ความเฉยชาจากคนที่เรารักจนหมดหัวใจมันเจ็บปวดทรมานเสียยิ่งกว่า”