บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 17 หน้า 3
คุ้มเจ้าศุขวงศ์ คำแก้วเช็ดน้ำตา
“อีกหน่อยเจ้าออกเรือนไปก็จะรู้เองคำแก้ว”
“คำแก้วจะไม่เอาผัว จะอยู่คอยรับใช้เจ้าแม้นเมืองไปจนเฒ่าจนตายเจ้า”
“เออ...ให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะ ข้าจะคอยดู”
“ข้าเจ้ากลัวจริงๆนะน้าเขียนจันทร์”
“รักให้เป็น รักอย่างให้เกียติคนที่เรารัก อย่ารักอย่างต้องการครอบครอง..ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกคำแก้ว”
คำแก้วยังมึนๆงงๆ
“วันนี้เจ้าอาจจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เราพูด แต่วันข้างหน้า เจ้าจะเข้าใจด้วยตัวเจ้าเองคำแก้ว..ดึกแล้วไปเข้านอนกันเสียเถอะไม่ต้องห่วงเราหรอก” แม้นเมืองขยับลุกขึ้นจะกลับเข้าห้อง
“เจ้าแม้นเมืองเจ้า” แม้นเมืองหันกลับมา เขียนจันทร์ขยับตัว ศุขวงศ์ก้าวขึ้นเรือนมาด้วยรอยยิ้ม
“พี่อยู่เป็นเพื่อนคุยกับเจ้าย่าจนลืมเวลา พี่ขอโทษ ถ้าปล่อยให้น้องต้องคอย”
เขียนจันทร์ก้มหน้าอมยิ้ม คำแก้วเลิกลั่กมองคนโน้นทีคนนี้ที เขียนจันทร์ต้องลากตัวคำแก้วออกไป แม้นเมืองทั้งที่ดีใจลึกๆที่เห็นสุขวงศ์กลับมา แต่ก็อดงอนไม่ ได้ที่เหมือนถูกแกล้งให้คอย ค้อนพองาม แล้วเดินออกมา ศุขวงศ์อมยิ้ม แล้วตาม
ในห้องนอน แม้นเมืองสางผมตัวเองหน้ากระจก ศุขวงศ์กระแซะเข้ามาทางด้านหลัง ยื้อมือแม้นเมืองไว้ แล้วหยิบหวี ไปจากมือแม้นเมือง สางผมให้แม้นเมือง
“เจ้าย่ายังไม่ยอมกินยาที่หมอฝาหรั่งจัดให้..คงยังไม่ ไว้ใจ เห็นทีว่าคงต้องให้น้องไปช่วยพูดอีกคน”
“เจ้าละอองคำใกล้ชิดกว่าข้าเจ้า เจ้าน่าจะให้เปิ้นช่วยมากกว่า”
“พอกันน่ะแหละ เจ้าย่าว่าอะไรละอองคำก็เออออไปตามนั้น ช่วยอะไรไม่ได้เลย”
“เจ้าน่าจะชอบคนหัวอ่อน เพราะคนหัวแข็งปกครองยาก”
“แต่พี่กลับไม่คิดอย่างนั้น”
แม้นเมืองชะงัก มองศุขวงศ์ผ่านกระจกเงา ศุขวงศ์จูบเส้นผมแม้นเมือง และขยับเข้ากอดอย่างอ่อนโยน
ภายนอกคุ้มเจ้าศุขวงศ์ หน่อเมืองซุ่มดูความเป็นไปในคุ้มเจ้าศุขวงศ์ด้วยความชิงชัง