บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 17 หน้า 5

ห้องเรือนคำ เรือนคำขอร้องแม้นเมือง

“ตลอดชีวิตของย่า ไม่มีเรื่องร้ายของลูกหลานครั้งไหน ทำให้ย่าทุกข์ใจเท่าครั้งนี้แล้ว”

“ข้าเจ้าเองก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น เจ้าย่าเจ้าหากมีอะไร ที่ข้าเจ้าจะช่วยให้เรื่องร้ายนี้ผ่านพ้นไปได้ ข้าเจ้าก็ยินดีทำเจ้า”

“แม้นเมือง...ย่าว่าเจ้าก็รู้อยู่เต็มอกว่าละอองคำรู้สึกยังไงกับเจ้าน้อย”

แม้นเมืองใช้ความเงียบแทนคำตอบ

“เจ้าอาจจะลำบากใจ แต่ย่าขอได้ไหมเป็นสิ่งเดียวที่ย่าจะขอ...ขอให้ละอองคำเป็นเมียเจ้าน้อยอีกคนนึงเจ้าจะให้ย่าได้ไหม”

นอกชาน ศุขวงศ์เดินออกมาจากห้องละอองคำ แม้นเมืองออกมาจากห้องเรือนคำพอดีเหมือนกัน ทั้งคู่มองหน้ากันระยะไกล เหมือนตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกด้วยกันทั้งคู่ แม้นเมืองเดินตรงเข้ามาหาศุขวงศ์ “ข้าเจ้าขออนุญาตคุยกับเจ้าละอองคำสักหน่อยเถอะเจ้า”

ศุขวงศ์ยังไม่ทันพูดอะไร แม้นเมืองก็เดินตรงไปที่ห้องละอองคำ

ห้องละอองคำ แม้นเมืองก้าวเข้ามาในห้อง ละอองคำนั่งก้มหน้าหันหลังให้อยู่

“ละอองคำ......น้อง” คำว่า น้อง เหมือนกระทบความรู้สึกละอองคำอย่างแรง

“เจ้าพี่รู้สึกสมเพชน้องมากใช่ไหม เจ้าพี่รู้อยู่แก่ใจว่าน้องคิดยังไงกับเจ้าพี่”

“หัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน พี่เข้าใจพี่ไม่เคยคิดขัดขวางน้อง เพราะสิ่งใดที่ เป็นความสุขของเจ้าน้อย พี่ก็ต้องน้อมรับด้วยความเต็มใจเพราะอย่างน้อยน้องก็มาก่อนพี่ ถ้าวันนี้เชียงพระคำต้องสูญเสียน้องไปอย่างไม่

มีวันกลับคนที่จะเสียใจที่สุดก็คือพี่เอง”

“ความรักคือสิ่งงดงามที่สุด และโหดร้ายที่สุด น้องเพิ่งรู้แจ้งวันนี้เอง”

“ทำใจให้สบาย....ละอองคำแล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปเอง...สำหรับพี่เคยรู้สึกอย่างไรกับน้อง พี่ไม่เคยเปลี่ยน....น้องยังเป็นน้องที่พี่รักและเอ็นดูเสมอ” ละอองคำเป็นฝ่ายนองน้ำตา

“เจ้าพี่ดีอย่างนี้นี่เอง....เจ้าพี่ดีอย่างนี้นี่เอง”

ละอองคำละล่ำละลักด้วยความรู้สึกผิด ยอมแพ้อย่างราบคาบต่อสงครามความรัก