บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 17 หน้า 2
“เราเคยบอกเจ้าแล้วนะคำแก้ว อย่าทำอย่างนั้นเด็ดขาด อย่าแม้แต่จะคิด ไม่อย่างนั้น คนทั้งโลกจะดูแคลนเจ้าได้” คำแก้วก้มหน้าจ๋อย
“เจ้าน้อยเปิ้นจะทำอะไรคิดอะไรมันก็เป็นเรื่องของเปิ้น เราต้องเคารพต้องให้เกียรติเปิ้น ถึงจะถูกนะคำแก้ว”
ห้องนอนอีกห้อง ศุขวงศ์แทบตัวแข็งเมื่อละอองคำเป็นฝ่ายขยับคืบคลานเข้ามาหา
“เจ้าพี่เจ้า...น้องเฝ้ารอคอยเวลานี้มานาน...นานเหมือนชั่วชีวิตของน้อง”
ศุขวงศ์ใจสั่นเหมือนกัน มือละอองคำคืบคลานมาจับมือศุขวงศ์กุมไว้ แล้วค่อยๆประคองมือนั้นไปเคลียแก้มตัวเอง “น้องรู้ว่าเจ้าพี่ ก็รอคอยเวลานี้เหมือนกัน” ศุขวงศ์เหมือนถูกหลอมละลายด้วยไฟปรารถนา ละอองคำไม่ยอมหยุดยั้ง ปล่อยโอกาสทองให้หลุดมือค่อยๆขยับเข้าหา..สัมผัสจูบแก้มศุขวงศ์ด้วยปากอันจิ้มลิ้ม
คุ้มเจ้าศุขวงศ์ แม้นเมืองสอนคำแก้ว
“กับเจ้าละอองคำก็เหมือนกัน เราบอกตามตรงนะคำแก้ว ว่าเราไม่สบายใจที่เจ้ารู้สึกอย่างนั้นกับเปิ้น”
คำแก้วก้มหน้าจ๋อย
“จำเอาไว้เถอะในโลกนี้มีอยู่สองสิ่งที่ใครก็แย่งชิงหรือปล้นไปจากเราไม่ได้ อย่างนึงคือ ความรู้ อีกอย่างก็คือศักดิ์ศรี..มันจะอยู่กับเราไปจนวันตาย ยกเว้นว่าเราจะทำลายหรือขายมันด้วยตัวเราเอง ในเมื่อเราไม่อยากเป็นที่เกลียดชังของใคร ก็จงอยู่อย่างเข้าใจคนอื่นให้มากนะคำแก้ว”
ละอองคำ กำลังปลดผ้ามัดหน้าอกออกช้าๆ ศุขวงศ์เหมือนถูกสะกดให้ตกอยู่ในภวังค์ ละอองคำตวัดสายตาจิกศุขวงศ์อย่างท้าทาย ศุขวงศ์ต่อสู้กับใจตัวเองอย่างหนัก แต่ดูเหมือนความปรารถนาจะเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ ศุขวงศ์ดึงร่างละอองคำเข้ามาสรวมกอด ละอองคำเคลิ้มสมหวัง ศุขวงศ์จูบละอองคำอย่างเร่าร้อน มือละอองคำจิกเนื้อหัวไหล่ศุขวงศ์แล้วเปลี่ยนเป็นกอดรัดอย่างตอบสนอง ศุขวงศ์ละเลงเสพย์รสสวาทแต่จู่ๆก็ชะงัก ละอองคำก็ชะงัก และยิ่งงงงันเมื่อศุขวงศ์ผละออกไปห่าง “เจ้าพี่”
“ใส่เสื้อเสียเถอะละอองคำ” ละอองคำหน้าชา
ศุขวงศ์หยิบผ้าขึ้นมาห่มปิดท่อนบนอันเปลือยเปล่าให้ละอองคำ ละอองคำน้ำตาร่วง ด้วยความอับอาย
“ในสายตาเจ้าพี่..น้องคงไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงชั้นต่ำไร้ค่า น่าอายเหลือเกิน”
“ตรงกันข้าม...ละอองคำ..ในสายตาของพี่ น้องมีค่าเกินกว่าที่จะต้องมาแปดเปื้อนเพราะพี่”
ศุขวงศ์เช็ดน้ำตาให้ละอองคำ “หยุดร้องไห้เสียเถอะ.. สำหรับพี่...น้องยังคงเป็นน้องสาวที่พี่รักละเอ็นดูเสมอ” ละออองคำยิ่งฟูมฟายเพราะปวดใจ