บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 5
เรือนรับรอง ภายนอก ศุขวงศ์นั่งเผชิญหน้ามิ่งหล้า มิ่งหล้ายังร้องให้ไม่หยุด
“เล่าให้พี่ฟังได้รึยัง มิ่งหล้า”
มิ่งหล้าพยายามกลั้นสะอื้น สูดลมหายใจเข้า
“น้องจะต้องเดินทางไกล เจ้าพ่อจะส่งน้องไปถวายตัวกับกษัตริย์เมืองมัณฑ์”
ศุขวงศ์ แทบผงะกับสิ่งที่ได้รับรู้
“น้องจะหนีออกจากขบวน น้องยอมตาย ดีกว่าที่จะไปที่นั่น”
“อย่าเพิ่งวู่วามมิ่งหล้า เจ้าพ่อของน้องมีเหตุผล เรื่องบ้าน เรื่องเมือง ใช่ไหม”
“ใช่เจ้า เจ้าพ่อต้องการให้น้องเป็นตัวถ่วงเครื่อง ชั่งทางเมืองมัณฑ์ ขณะที่เจ้าพี่หน่อเมืองไปถ่วงทางสยาม ท่านว่าทุกคน ต้องทำเพื่อแทนคุณพ่อแม่และบ้านเมือง” มิ่งหล้าน้ำตาร่วง “น้องขอยอมเป็นคนเนรคุณ น้องจะไม่มีวันไปเหยียบ เมืองมัณฑ์ น้องจะหนีจากขบวน” ศุขวงศ์ตะลึงกับสิ่งที่ได้รับรู้
หอหลวง แม้นเมืองชะเง้อคอยการกลับมาของมิ่งหล้า ข่ายคำเดินเข้ามา
“มิ่งหล้ายังไม่กลับมาอีกรึ”
“ข้าเจ้าก็กำลังรออยู่เจ้า ไปนานเหลือเกิน”
“น้องก็คงใจหายที่ต้องไปจากเชียงเงินกะทันหันแบบนี้...คงจะใช้เวลาล่ำลาบรรพบุรุษอย่างเต็มที่ เพราะคงอีกนาน อย่างน้อยก็สองสามปีกว่าจะได้กลับมาเยี่ยมบ้านเกิดเมืองนอนอีก”
ฟองจันทร์เดินผ่านมาพอดี
“อ้าว...ฟองจันทร์ ลูกข้ากลับมาแล้วรึ”
“ยังเจ้า..เจ้านางหลวง”
“ยังไงกันฟองจันทร์ ข้านึกว่าเจ้าไปกับขบวนเจ้ามิ่งหล้าเสียอีก”
“เจ้ามิ่งหล้าไม่อยากให้ขบวนเอิกเกริกเกินไป เลยให้ข้าเจ้าคอยอยู่ที่นี่เจ้า”
แม้นเมืองอดสงสัยไม่ได้ เพราะยังไงก็ผิดวิสัยมิ่งหล้า
เรือนรับรอง ศุขวงศ์พยายามเกลี้ยกล่อมมิ่งหล้า
“อย่าเพิ่งร้อนใจไปเลยมิ่งหล้า พี่จะช่วย..พี่จะเข้าไปบอกความจริงให้เจ้าอากับเจ้าอุปราชหน่อเมืองรับรู้ว่าแท้จริงแล้วเมืองมัณฑ์ไม่ได้ยิ่งใหญ่มั่นคงพอที่เชียงเงินจะต้องยอมส่งตัวน้องเข้าไปแลกอีกแล้ว ตอนนี้เมืองมัณฑ์ มีแต่เปลือกที่กลวงแล้วเท่านั้น”