บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 5 หน้า 2
“ไม่มีทาง...ไม่มีใครเปลี่ยนใจเจ้าพ่อได้น้องรู้ดี...น้องไม่ต้องการให้เจ้าพี่ไปเปลี่ยนความคิดใคร เพราะรู้ดีว่ามันไม่มีทางสำเร็จ น้องต้องการให้เจ้าพี่ พาน้องหนีจากขบวนเท่านั้น.. เจ้าพี่รับปากน้องแล้วนะว่าจะช่วยน้อง”
“มิ่งหล้า”
“เจ้าพี่ต้องช่วยน้อง แค่รับตัวน้องออกจากขบวน แล้วหลังจากนั้นชีวิตของน้อง ก็เป็นของเจ้าพี่ จะให้น้องไปเป็นข้าช่วงใช้ซุกซ่อนอยู่ในคุ้มของเจ้าพี่ ไปจนตลอดชีวิต น้องก็ยอม”
ศุขวงศ์ลำบากใจเป็นอย่างยิ่ง
อีกมุมหอหลวง ฟองจันทร์เดินตามแม้นเมืองมาตามทางเดินหน้าห้องต่างๆ
“เจ้ามิ่งหล้าเปิ้นว่ากลางวันแดดร้อน ก็เลยขอไปตอนเย็นเจ้า”
“ใครติดขบวนไปบ้าง”
“สามสี่คน เท่านั้นเจ้า” แม้นเมืองนิ่งคิด
“เจ้าสงสัยอะไรเจ้า”
“ไม่มีอะไร...เจ้าเตรียมสำรับกับข้าวเอาไว้ให้พร้อมเถอะนะฟองจันทร์ เจ้ามิ่งหล้ากลับมาจะได้กิน”
“เจ้า” แม้นเมืองเดินแยกออกมา อย่างใช้ความคิด มิ่งหล้าต้องกำลังคิดทำอะไรบางอย่างแน่ๆ
เรือนรับรอง ศุขวงศ์กล่อมมิ่งหล้าต่อ
“เชื่อพี่เถอะนะมิ่งหล้า ..อย่าเพิ่งวู่วาม”
มิ่งหล้าผละถอยห่าง ออกไปจากศุขวงศ์ทันที ดึงปิ่นปักผมออกจากมวยผม กำด้ามปิ่นในมือแน่น จ่อเข้าที่ลำคอตัวเอง “ถ้าเจ้าพี่ไม่ช่วยน้อง น้องก็ขอลาตายต่อหน้า เจ้าพี่ตรงนี้เลยจะดีกว่า ถึงอย่างไรก็ต้องตาย ตายตรงนี้น่าจะดีกว่าตายเพราะหนีเตลิดเข้าไปเป็นเหยื่อเสือช้างในป่าตามลำพัง”
“อย่า...มิ่งหล้า...พี่จะช่วย..ถึงอย่างไรก็ต้องช่วยมิ่งหล้าอยู่แล้ว แต่ขอให้พี่ลองด้วยวิธีการของพี่ดูก่อนเถิดหากพ่อและพี่ชายของน้องไม่ยอมเข้าใจ พี่ก็จะไปรับมิ่งหล้าออกจากขบวนแน่นอน”
มิ่งหล้าดูอ่อนลง ศุขวงศ์ ขยับเข้าหา และดึงปิ่นในมือมิ่งหล้าออกมา มิ่งหล้าโผเข้ากอด ซบหน้ากับอก ศุขวงศ์ “เจ้าพี่ช่วยน้องได้ ช่วยได้จริงๆ น้องนึกแล้วว่ามีแต่เจ้าพี่คนเดียวที่น้องจะพึ่งพาได้ สัญญานะเจ้า ว่าเจ้าพี่จะต้องช่วยน้องทุกครั้ง ช่วยตลอดไป....นานเท่าชีวิต.. สัญญาสิ ให้มิ่งหล้าอุ่นใจว่ายังมีหลัก มีคนอยู่เคียงข้างคอยช่วยเหลือตลอดไป”
“พี่สัญญา” มิ่งหล้ายิ้มทั้งน้ำตาในอ้อมอกศุขวงศ์
ระหว่างทางไปวัดคงคาคำ แม้นเมือง เดินมุ่งหน้าตามไปวัดคงคาคำ อย่างหวังว่าจะได้ปรับความเข้าใจกับมิ่งหล้า แม้นเมืองคิดถึงเหตุการณ์ที่มิ่งหล้ามีปากเสียงอย่างรุนแรงกับแม้นเมืองจนเกือบเป็นตบตี
แม้นเมืองยังมุ่งมั่นต้องการพบ และคุยกับมิ่งหล้า