บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 5 หน้า 4
หน้าวิหารวัดคงคาคำ แม้นเมืองยังคงรอคอยมิ่งหล้าอย่างอดทนอยู่หน้าวิหาร แม้นเมืองครุ่นคิด
“มิ่งหล้า..ชีวิตนี้ไม่ใช่ของเราหรอกนะ เราเกิดมาเพื่อแทนคุณเจ้าพ่อค้ำจุนเชียงเงิน สืบสานความต้องการของบรรพบุรุษ...เรามีหน้าที่ต้องกลบฝังชีวิตและจิตใจของเราไว้เพื่อทุกคน”
คำพูดของข่ายคำ “มิ่งหล้าเป็นเด็กหัวดื้อ ฤทธิ์เดชมากมายนัก แต่ก็ฉลาดรู้คิด แต่พอเข้าใจแล้วก็ไม่มีปัญหา....ถามน้าเสียอารมณ์เชียว ถึงเรื่องความยิ่งใหญ่รุ่งเรืองของเมืองมัณฑ์”
แม้นเมืองยังสับสนวุ่นวายใจ ขยับเข้าไปใกล้บานประตู เหมือนอยากจะผลักประตูบานนั้นเข้าไปเผชิญหน้า มิ่งหล้า
เรือนรับรอง ศุขวงศ์เตือนมิ่งหล้า
“น้องรีบกลับไปเถอะมิ่งหล้า หลบออกมานานอย่างนี้จะเป็นที่สงสัย เปล่าๆ”
“น้องกลัวเหลือเกิน ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่น้องจะมีโอกาสได้เห็นหน้าเจ้าพี่”
“อย่ากลัวไปเลยมิ่งหล้า พี่ให้สัญญาแล้ว พี่จะรักษาสัญญานั้นเท่าชีวิตของพี่เหมือนกัน ไปเถิด รีบกลับไปเสียก่อนไม่อย่างนั้นจะเสียการได้”
มิ่งหล้าพยักหน้ารับคำก่อนจะค่อยๆถอยออกไปอย่างอาลัยอาวรณ์ อินทรลงจากเรือนมาพอดี
“เจ้าน้อยเจ้า” ศุขวงศ์ หันขวับมา มิ่งหล้าเองก็ตกใจ อินทรชะงักที่เห็นหญิงสาว มิ่งหล้ารีบคว้าผ้าคลุมขึ้นปิด ผม หน้า แล้วผละหายไปในความมืดทันที อินทรถึงจะเห็นแว่บเดียวแต่ก็จำได้ว่าเป็นมิ่งหล้า
“เจ้าน้อย...”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตายเรารู้...อินทร”
หน้าวิหาร วัดคงคาคำ แม้นเมืองออกแรงผลักประตูวิหาร แต่ประตูไม่ขยับเขยื้อนเพราะถูกลงดาลจากข้างใน
“เจ้าเข้าไปไม่ได้หรอกเจ้า เจ้ามิ่งหล้าต้องขุ่นเคืองใจแน่ ถ้าใครขัดขืนคำสั่ง”
“นายเจ้าเก็บตัวอยู่ ในวิหารนี่นานเกินไปแล้ว ข้าเป็นห่วงน้องข้า ถ้าจะเกิดอะไรขึ้น ข้ารับผิดชอบเอง”แม้นเมืองทุบประตู ตะโกนเรียก “มิ่งหล้า... มิ่งหล้า”
ประตูด้านหลังวิหาร วัดคงคาคำ มิ่งหล้าเพิ่งกลับมาถึงพอดี มองรอบตัวจนแน่ใจว่าไม่มีใครแถวนั้น จึงรีบตรงไปที่ประตู ผลักบานประตูเปิดเข้าไป รีบพาตัวเองเข้าไปภายใน รีบจนไม่ทันได้หับบานประตู จึงถูกแง้มค้างไว้อย่างนั้น
หน้าวิหาร บริวารเริ่มแตกตื่นเพราะภายในเงียบผิดปกติ แม้นเมืองผละออกจากประตูทันทีหลังจากตะโกนเรียกแล้วไม่เป็นผล “ข้าจะไปดูที่ประตูด้านหลัง” แม้นเมืองรีบผละออกไป