บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 5 หน้า 5
แม้นเมืองรีบมาที่ประตูด้านหลังวิหาร ชะงักที่เห็นประตูถูกแง้มเปิดค้างไว้ แม้นเมืองรีบพาตัวเองเข้าไปภายใน
แม้นเมืองก้าวพรวดเข้ามาในวิหาร แล้วชะงัก มิ่งหล้านั่งพับเพียบประนมมืออยู่หน้าแท่นบูชา เหมือนยังสวดมนต์อยู่ แม้นเมืองเหมือนโล่งใจ แต่ก็อดแปลกใจกับท่าทีสงบนิ่งของมิ่งหล้าไม่ได้ มิ่งหล้าสวดมนต์เสร็จ กราบพระ แล้วค่อยๆหันมา ทางแม้นเมือง สายตาเรียบเฉยนิ่งสงบ
“มิ่งหล้า”
“พี่มานานแล้วหรือ แม้นเมือง”
“สักพักแล้ว...”
“พี่กลัวว่าน้องจะคิดสั้น หนีปัญหาอย่างนั้นสิ”
“เปล่า...พี่ไม่เคยคิดอย่างนั้น พี่แค่เป็นห่วง”
“น้องทำใจได้แล้ว..เกิดมาเป็นถึงราชธิดาแห่งเชียงเงิน อย่างไรเสีย ภาระหน้าที่ ที่ต้องทดแทนคุณแผ่นดินก็ต้องหนักอึ้งใหญ่หลวงกว่าคนอื่นๆอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“ดวงวิญญาณบรรบุรุษ ต้องยินดี กับสิ่งที่เรากำลังทำเพื่อบ้านเพื่อเมืองนะมิ่งหล้า ดูแลรักษาตัวเองให้ดี วันแห่งความสำเร็จคงอยู่ไม่ไกล” มิ่งหล้ายิ้มตอบบางๆ แม้นเมืองขยับเข้ากอดมิ่งหล้า
“อย่างไรเสียเราก็เป็นพี่น้องกัน พี่รักน้องนะมิ่งหล้า”
“ขอบใจนะแม้นเมือง ขอบใจพี่มากที่อุตส่าห์เป็นห่วงน้อง น้องจะไม่มีวันลืมความรักความห่วงใยจากพี่เลย” แม้นเมืองกอดกระชับมิ่งหล้าแน่น รอยยิ้มมิ่งหล้าค่อยๆเหือดแห้งลงเป็นนิ่งเฉย
เรือนรับรองศุขวงศ์ อินทรได้ฟังความ ไม่เห็นด้วย “ไม่ได้หรอกเจ้า เจ้าทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด”
“แต่เชียงเงินกำลังตบตาสยามอยู่นะอินทร ในเมื่อเราล่วงรู้อย่างนี้แล้ว เราก็ควรขัดขวางมิใช่หรือ”
“ชิงตัวราชธิดาเจ้าหลวงจากขบวนอาญาแผ่นดินถึงขั้นตัดหัวเชียวนะเจ้าน้อย”
“เรามั่นใจว่าถ้าวางแผนให้รัดกุมทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี”
“แต่ถ้าล้มเหลวล่ะเจ้าน้อยคิดเผื่อด้านที่เลวร้ายที่สุดด้วยเถอะ ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์เชียงเงินกับเชียงพระคำจะสั่นคลอนเท่านั้น แต่อาจลุกลามใหญ่โตไปถึงสยามด้วย เจ้าตรองดูให้ดีอีกทีเถิด”
“เราตัดสินใจแล้วอินทร ยังไงเราก็ต้องช่วยมิ่งหล้าให้พ้นจากความทุกข์ครั้งนี้”
“เจ้าน้อย”