บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 14 หน้า 2
เช้าวันใหม่ คุ้มเจ้าศุขวงศ์ แม้นเมืองจัดใบไม้ดอกไม้ใส่สวยดอกถวายพระ แต่จิตใจไม่ได้ผ่องใสสงบเลย มีแต่ความหดหู่อ่อนเพลีย ศุขวงศ์แต่งตัวเข้าเฝ้าเจ้าหลวงเดินเข้ามาหาเขียนจันทร์ ที่ทำงานบ้านอยู่ คำแก้วอยู่อีกมุมไกลๆ “เขียนจันทร์”
“เจ้า”
“ฝากดูแลเจ้าแม้นเมือง กลางวันให้กินข้าวเยอะๆด้วย ตะกี้แทบจะไม่ยอมกินอะไรเลย”
“เจ้า” ศุขวงศ์เหมือนจะลงเรือนไปแต่แล้วชะงัก ตัดสินใจเดินเข้าไปหาแม้นเมือง แม้นเมืองค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง “กลางวันเจ้าจะกินที่คุ้มเจ้าหลวงเลย ใช่ก่อเจ้า”
“แม้นเมือง.. เรื่องอะไรที่มันผ่านไปแล้ว เป็นอดีตไปแล้ว ก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะนะ พี่รู้ว่ามันยากที่จะลืม แต่พี่ทนเห็นน้องจมอยู่กับความทุกข์อย่างนี้ พี่เองก็อดทุกข์ใจไปด้วยไม่ได้ เรามีชีวิตกันอยู่เพื่อวันนี้ กับวันข้างหน้าจะได้ไหม.. คิดเสียว่าพี่ขอจากหัวใจของพี่”
แม้นเมืองได้แต่มองเฉยๆ ศุขวงศ์ค่อยๆเดินจากมา
ห้องพระ คุ้มเจ้าศุขวงศ์ ดอกไม้ถูกวางลงถวายพระ แม้นเมืองกราบพระ แล้วขยับตัวลุกขึ้น แม้นเมืองรู้สึกหน้ามืด จนเซ พยายามฉวยคว้าบางสิ่งเป็นหลักยึด แต่พาลล้มระเนระนาดไปหมด เขียนจันทร์ได้ยินเสียงโครมคราม รีบเข้ามาดู แล้วตกใจมาก “เจ้า”
ห้องนอน คุ้มเจ้าศุขวงศ์ คำแก้วรีบเข้ามาพร้อมยาลมยาหอม “มาแล้วเจ้า ยาหอมมาแล้วเจ้า”
เขียนจันทร์นวดมือให้แม้นเมืองอยู่ “ชักช้าจริง ทำอะไรไม่เคยทันใจซักอย่าง”
“ก็ข้าเจ้าไม่เคยทำ ไม่เคยชงยาหอมให้คนเป็นลมนี่นา”
“ยังจะมาเถียงอีก เจ้า กินยาหอมเสียหน่อยนะเจ้า” เขียนจันทร์ประคองแม้นเมืองให้ลุกขึ้น
“นวดเท้าเจ้าเข้าเลือดลมจะได้เดิน นั่งอ้าปากหวออยู่นั่นละ” คำแก้วนวดแม้นเมือง
แค่ได้กลิ่นแม้นเมืองก็เบือนหน้าหนี เอามือกันถ้วยยาออกไปไกลตัว
“เหม็นจังเลย เขียนจันทร์..เราไม่กินหรอก”
เขียนจันทร์แปลกใจจนต้องเอายาถ้วยนั้นมาลองดมดู ก็ไม่พบว่าผิดปกติอะไร “จิบสักนิดก็ยังดีนะเจ้า”
แม้นเมืองปฏิเสธลูกเดียว “ทำยังไงดี..คำแก้ว”
“เจ้า”