บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 14 หน้า 5
ห้องรับรองพิเศษ บริวารกำลังกวาด ถูไล่ทำความสะอาด ขิ่นแหม่ เดินตรวจดูความเรียบร้อยทุกซอกมุม จนมาถึงมุมหน่งของห้อง.. ขิ่นแหม่สะดุดตากับบางสิ่งที่ร่วงอยู่บนพื้นใต้ตั่ง ขิ่นแหม่ก้มลงกับพื้นมองผ่านเข้ามาใต้ตั่งนั้น แล้วเอื้อมมือเข้าไป
ห้องปัทมสุดา ปิ่นปักผมถูกวางลงบนโต๊ะ “ไม่ใช่ของข้า เอามาให้ข้าทำไม ขิ่นแหม่”
“มิพญาหม่อมฉัน เก็บปิ่นนี้ได้เพคะ” มิ่นกำลังตะไบเล็ปตีนให้ปัทมสุดา
“หาเจ้าของไม่เจอ มันก็เป็นของเอ็งน่ะแหละ”
ปัทมสุดาปัดปิ่นนั้นออกไปจากโต๊ะ อย่างรังเกียจ
“แค่เก็บปิ่นธรรมดาๆได้ก็เอามา กวนใจ มิพญาด้วย จะเอาความดีความชอบอะไร ขิ่นแหม่”
“หม่อมฉันเจอปืนนี้ตกอยู่ในห้องรับรองตำหนักกลางสวนเพคะ”
“แล้วยังไง”
“ข้ากำลังกราบทูลมิพญา” มิ่นเบะปากใส่ขิ่นแหม่ “ว่าไป....ข้ากำลังฟังอยู่”
“คืนก่อน....ถ้ามิพญาจำได้....องค์เหนือหัวไม่ประทับทอดเนตรหุ่นสายที่แสนสนุกนะเพคะแต่กลับเสด็จหายเข้าไปในตำหนักนั้นเป็นนานสองนานนะเพคะ” ปัทมสุดาหูผึ่งขึ้นมาทันที “เอาปิ่นนั่นมาให้ข้า”
ขิ่นแหม่คลานเข้ามายื่นปิ่นให้ปัทมสุดา “มันเป็นของใคร”
“ปิ่นแบบนี้ไม่มีใครใช้หรอกเพคะนอกจากพวกเชียงเงิน”
ขิ่นแหม่เดินนำกองกำลังโขลนที่แต่ละคนร่างกำยำหน้าเหี้ยม จุดหมายปลายทางคือตำหนักมิ่งหล้า
ตำหนักมิ่งหล้า ฟองจันทร์รีบวิ่งเข้ามาในห้องมิ่งหล้า
“เจ้ามิ่งหล้าเจ้า..ขิ่นแหม่มันกำลังพาพวกโขลนมาที่นี่เจ้า”
มิ่งหล้านั่งหันหลังให้อยู่ ไม่มีความตื่นตระหนก..บนหน้านั้นนิ่งเฉยเหมือนพร้อมรับสถานการณ์
ห้องปัทมสุดา ปัทมสุดาเดินพล่านแทบลุกเป็นไฟ
“อีไพร่เชียงเงิน อีนี่มันงูพิษ มันแว้งกัดกูเข้าจนได้”
“มิพญาต้องเล่นงานมันให้สาสมเชียวนะเพคะ”
“เพราะมึงน่ะแหละอีมิ่น เพราะมึงคนเดียว ผัวกูถึงได้เล็ดลอดสายตากูไปได้”