บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 14 หน้า 4
คุ้มเจ้าหลวง เชียงเงิน บริวารลำเลียงข้าวของมีค่า ทั้งในหีบไม้หีบเหล็ก แจกันแก้ว งาช้าง ฯลฯ เข้าไปเก็บในห้อง ห้องนึง ซึ่งข่ายคำยืนคุมเข้มอยู่หน้าห้อง
“เบาๆมือกันหน่อยอีพวกมือห่างตีนห่าง ถ้าของข้าแตกหักฉิบหายขึ้นมาทั้งชาติพวกเอ็งก็ไม่มีปัญญาชดใช้” บุญมาประคองพานเงินใส่ดอกไม้ผ่านมาพอดี “อีบุญมา”
“เจ้า..เจ้านาง”
“มึงจะไปไหน”
“ข้าเจ้าจะเอาดอกไม้ไปถวายพระก่อนประเดี๋ยวจะมาช่วยเจ้า”
“กูไม่ได้คิดจะเรียกตัวมึงมาช่วยงานกูสักนิด ใครจะไปกล้าเรียกตัวโปรดอย่างมึงมาใช้งานกัน..มึงมานี่” บุญมาเดินเข้ามาหาข่ายคำ ข่ายคำกระชากดึงพานเงินไปจากมือบุญมา ดอกไม้ลุ่ยกระจาย ข่ายคำคว่ำเทดอกไม้ในพานทิ้งอย่างไม่แยแส “พานนี้มันของกู มึงมีสิทธิ์อะไรมาหยิบไปใช้”
“ข้าเจ้าไม่ รู้”
“คนมักง่ายอย่างมึง รู้อะไรบ้างล่ะ ไสหัวไปให้ไกลหูไกลตากู แล้วจำใส่กระโหลกมึงไว้อย่าเผยอมาใช้ของของกู”
บุญมาตัวลีบออกไปทางหนึ่ง บริวารวงแตกแยกย้ายเพราะแสนอินทะเข้ามา ข่ายคำคล้องกุญแจล็อคห้องทันที
“จะมากไปแล้ว ข่ายคำ”
“เจ้าพี่บีบบังคับน้องให้ทำอย่างนี้เอง”
“เจ้าเองก็มาทีหลังแม่ของแม้นเมืองอย่าลืม สมบัติพวกนี้มันก็ของแม่แม้นเมืองทั้งนั้น ถ้าเจ้าจะแบ่งของเอ็งของข้า เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์สักชิ้น เพราะจริงๆแล้วมันก็ต้องตกเป็นของแม้นเมือง เปิดประตูออก แล้วสั่งบ่าวไพร่ให้มันขนทุกอย่างกลับไปไว้ที่เดิม ที่มันเคยอยู่”
“ไม่มีทาง..เจ้าพี่ทำร้ายจิตใจน้องมามากเกินพอแล้ว ถึงเวลาแล้วที่น้องต้องทำเพื่อตัวเอง เพราะไม่มีใครหน้าไหน เป็นที่พึ่งให้น้องได้อีกต่อไปแล้ว” ข่ายคำเดินจากไป