บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 6 หน้า 2
แบร็กกิ้นที่หลับตาปี๋ หน่อเมืองชะงัก ศุขวงศ์ รีบตรงเข้ามา ขวางแบร็กกิ้นเอาไว้
“เจ้าศุขวงศ์”
“ยกโทษให้กับความวุ่นวายของเขาสักครั้ง เขาเป็นแขกของเราเอง ต่อไปเราจะระวังให้มากกว่านี้”
“ทุกบ้านทุกเมืองมีกฏมีเกณฑ์โทษของคนต่างชาติ ที่ล่วงล้ำเข้ามาในเขตกำแพงล้อม ร้ายแรงถึงประหาร”
“ท่านก็รู้อยู่แก่ใจดี เจ้าอุปราช ว่าเขายังไม่ได้ล่วงล้ำเข้ามาสักก้าว”
“รู้ดีเกินไปแล้วเจ้าศุขวงศ์”
“เราเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยตลอด...เห็นพร้อมๆกับท่านนั่นแหละ เจ้าอุปราช”
หน่อเมืองจ้องหน้าศุขวงศ์ จากความเดือดดาล กลายเป็นความพยายามระงับอารมณ์ ศุขวงศ์ จ้องตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน หน่อเมืองบังคับตัวเองให้แสยะยิ้ม แผนที่วางไว้ในอนาคตจะพังเสียเปล่าๆ หน่อเมืองเหมือนจะชื่นชมแต่นัยคือการเยาะหยันมากกว่า
“ท่านนี้ช่างเป็นคนยึดหลักเกณฑ์ และความถูกต้องเหลือเกินนะ เจ้าศุขวงศ์”
ศุขวงศ์มองนิ่งไม่สะทกสะท้าน
“อย่ายึดเฉพาะเมื่อหลักเกณฑ์นั้นจะเอื้อประโยชน์ให้ตัวเอง แล้วละเลยเมื่อหลักเกณฑ์นั้นไม่เอื้อประโยชน์ให้ก็แล้วกัน...เราเกลียดคนที่แสดงตนว่าเปิดเผยตรงไปตรงมา แต่ที่แท้กลับมีแต่ความยอกย้อน ลักลอบทำในสิ่งที่ไม่สมควร” ศุขวงศ์ตัวชา..เหมือนหน่อเมืองจะระแคะระคายบางสิ่งบางอย่าง หน่อเมืองเก็บดาบคืนเข้าฝัก “ปล่อยตัวมันไปได้แล้ว”
แบร็กกิ้นทรุดลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง
“ขอบคุณท่านมาก เจ้าอุปราชหน่อเมือง” หน่อเมือง ปรายตามองศุขวงศ์แว่บเดียวพร้อมผงกหัวรับคำขอบคุณ ก่อนบังคับม้ากลับออกไป
บ้านพัก แบร็กกิ้น อินทรกับลูกน้องช่วยล้างแผลเลือดซิบเป็นทางยาวที่คอแบร็กกิ้น เพราะคมดาบที่ทหารจ่อไว้แบร็กกิ้นได้แต่ ร้องครางเพราะแสบแผล อินทรทำแผลให้เสร็จ ก็ขยับออกไปกับลูกน้อง
“เป็นยังไงล่ะ แบร็กกิ้น เจ็บมาก รึเปล่า เราเตือนแล้วใช่ไหม”
“โอย...อย่าเพิ่งตำหนิผมเลยเจ้านี่นะหรือ เจ้าอุปราชแห่งเชียงเงิน เด็ดขาดเหี้ยมโหดแท้ แต่น่าจะเป็นโทษสมบัติมากกว่า คุณสมบัติ ในเวลาที่บ้านเมืองต้องคบหากับผู้อื่นอย่างนี้”
ศุขวงศ์กังวล “ท่านคิดจะร้องเรียนหรือแบร็กกิ้น”
“ก็...กำลังคิดอยู่เหมือนกันแหละเจ้า เราจะมีกงศุลไว้ทำไม ถ้าไม่ใช่ให้ชำระความเรื่องแบบนี้ ทั้งข้าทั้งอังกฤษเข้ามาอย่างมิตร ต้องการจะคบหาอย่างเท่าเทียม แต่กลับได้รับการทำร้ายร่างกายเป็นรางวัล”
“แต่ท่านก็พยายามจะฝ่าฝืนธรรมเนียมของเชียงเงินนะ แบร็กกิ้น”