บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 6 หน้า 4
“แล้วเจ้าคิดว่าชิงตัวเจ้ามิ่งหล้ามาได้แล้ว เจ้าแสนอินทะจะล้มเลิกความคิดไม่ส่งของขวัญไปเมืองมัณฑ์อย่างนั้นรึ” ศุขวงศ์ชะงักแต่ก็โต้ตอบไป ด้วยความน้อยใจ
“ก็ให้เชียงเงินส่งคนที่สมัคใจไปเป็นของขวัญแทนก็แล้วกัน” อินทรมองนิ่ง
“เราเวทนาเจ้ามิ่งหล้า ยังไงนางก็เหมือนน้องสาวคนนึงของเรา ในเมื่อรับปากสัญญาแล้วว่าจะช่วย เราก็ต้องซื่อสัตย์ต่อคำพูด อินทร อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเรายินดีรับผลของมัน”
อินทรใจคอไม่ดี
ห้องโถง หอหลวง มิ่งหล้าประคองเครื่องสักการะในพาน คลานเข่าเข้ามาตรงหน้า แสนอินทะ หน่อเมือง ข่ายคำ นั่งอยู่ในที่ตำแหน่งของตน มิ่งหล้ากราบลงที่พื้นตรงหน้าแสนอินทะ
“เจ้าพ่อ ลูกกราบลา ไม่ รู้ว่าชาตินี้ลูกจะมีวาสนาได้กลับมาเชียงเงินอีกเมื่อไร”
ข่ายคำขัด “ทำไมพูดอย่างนั้นมิ่งหล้า เชียงเงินเป็นบ้านเกิดเมืองนอน ยังไงลูกก็ต้องได้กลับมากราบไหว้บรรพบุรุษ”
หน่อเมืองเปรย “เชียงเงินกับเมืองมัณฑ์มิได้ไกลกันนักหนา เจ้าจะกลับมาเมื่อใดก็ย่อมได้”
“เจ้าไปอย่างมีเกียรติมีศักดิ์ศรี กษัตริย์เมืองมัณฑ์ เห็นความสำคัญของเชียงเงินมิใช่น้อยจึงได้ขอตัวเจ้ามา เขาต้องให้เกียรติเจ้า เพื่อเห็นแก่หน้าพ่อ อนาคตของเชียงเงิน อยู่ในมือเจ้าเช่นกันมิ่งหล้า เจ้าเกิดมาเพื่อเป็นราชธิดาแห่งเชียงเงิน เพื่อทำหน้าที่นี้ เพื่อเชียงเงิน”
“เจ้าพ่อ..”
“เจ้าไปพักผ่อนเสียให้เต็มที่เถิดวันพรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า”
มิ่งหล้ากราบแสนอินทะ แสนอินทะสบตาหน่อเมืองแว่บหนึ่ง
เรือนรับรอง กลางดึก ศุขวงศ์นอนกระสับกระส่าย ข่มตาให้หลับไม่ลง
นึกถึงแม้นเมือง โต้ตอบ และแสดงทัศนคติที่มีต่อเมืองมัณฑ์
มิ่งหล้าบอกศุขวงศ์ว่าแม้นเมืองเป็นคนอาสาไปเมืองมัณฑ์เอง
ศุขวงศ์พยายามทำใจ และตัดใจ
หอหลวง ห้องนอนมิ่งหล้า มิ่งหล้ายังนั่งอยู่มุมหนึ่งในความมืดสลัว นึกถึงที่นัดหมายกับศุขวงศ์ จะใส่ซิ่นสีม่วงเสื้อสีดอกตะแบก ผ้าซิ่นและเสื้อชุดที่เตรียมไว้จะใส่พรุ่งนี้ถูกจัดวางไว้มุมหนึ่ง
“อภัยให้ลูกด้วย เจ้าพ่อเจ้าแม่ ในเมื่อลูกคือคนอกตัญญู ต่อแผ่นดินเกิด ลูกก็ไม่ขอกลับมาเหยียบแผ่นดินนี้อีกเลย”
ห้องแม้นเมือง แม้นเมืองที่นั่งประนมมือตั้งจิตแน่วแน่แสงสลัวสาดเข้ามาทางหน้าต่าง
“ลูกจะไม่เสียใจแม้แต่นิดหากลูกต้องตายด้วยคำสัตย์สาบานที่ให้ไว้...เพราะแผ่นดินเชียงเงินสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งนั้น...อภัยให้พี่ด้วยมิ่งหล้า...อภัยให้คนทรยศคนนี้ด้วย”