บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 6 หน้า 3
“ข้ายังไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้ก้าวเข้าไปในเขตกำแพงล้อมสักก้าว เจ้าเป็นพยานให้ข้าได้ ..เท่าๆกับร่องรอยพวกนี้เป็นพยานได้ ว่าผมถูกทำร้ายอย่างไม่มีเหตุผล”
ศุขวงศ์อึ้ง กลัวใจแบร็กกิ้นเหมือนกัน เพราะถ้าแบร็กกิ้นฟ้องกงศุล เชียงเงินบรรลัยแน่
“ที่ข้าจะเข้าไปในกำแพงล้อมนั่นนะก็เพื่อไปหาเจ้านะ ข้าอยากจะปรึกษาเจ้าเรื่องเดินป่า เจ้ากะเหรี่ยงคนนำทางคนใหม่ที่ข้าพบ มันจะพาเดินไปถึงชายแดนเมืองมัณฑ์ ข้าอยากเห็นป่าแถบนั้น แต่ก็อยากขออนุญาตเจ้าก่อนในฐานะที่เป็นแขกของเจ้า เพราะถ้าไปกับมันข้าต้องเดินป่านานหลายวัน เกือบสองอาทิตย์ เชียวละ” ศุขวงศ์สมองทำงานอย่างหนัก
“ถ้าข้าได้ไปเดินป่า ข้าก็คงไม่ว่างไปร้องเรียนกับกงศุล และกว่าจะกลับออกมาแผลพวกนี้ก็คงหายสนิทหมดแล้ว ไม่มีหลักฐานอะไรเหลือ”
ระหว่างทางกลับเรือนรับรอง ในความมืดของอาณาบริเวณ อินทรถือโคมแสงสว่างเดินนำทางศุขวงศ์
ศุขวงศ์จมอยู่กับความคิด ที่พดไว้กับแบร็กกิ้น
“เรามีข้อแม้อย่างเดียว...ท่านต้องเอาอินทรไปด้วย..เราไม่ต้องการให้ท่านเดินป่าเตลิดไปจนหาทางกลับไม่เจอ อินทรชำนาญเส้นทางป่าแถบนี้ดีกว่าใครๆ ขากลับอินทรจะพาท่านไปสมทบกับขบวนของเราก่อนกลับถึงเชียงพระคำ”
“ไม่มีปัญหาเจ้า...ขอบคุณเจ้ามากที่เข้าใจข้า...อีกอย่าง..เรื่องเมื่อครู่หากไม่มีเจ้า ข้าคงตายไปแล้ว หรืออย่างน้อยก็เจ็บหนัก ข้าไม่ รู้จะขอบคุณเจ้ายังไง ทั้งๆที่ รู้ว่าคำขอบคุณของข้ายังไงก็ไม่เพียงพอ ข้าเป็นหนี้ชีวิตเจ้าหวังว่าสักวันคงจะมีโอกาสตอบแทนชดเชยให้เจ้าบ้าง”
“ถ้ามี...เราก็ยินดีรับ..แบร็กกิ้น” แบร็กกิ้นยิ้มให้
เรือนรับรอง ศุขวงศ์ยังนั่งอยู่จมอยู่ในความคิด อินทรเข้ามา
“น้ำอุ่นกำลังดี เจ้ารีบไปอาบเสียเถอะ..ดึกกว่านี้จะหนาว”
“อินทร..”
“เจ้า..เจ้าน้อย”
“วันพรุ่ง เจ้าไปกับแบร็กกิ้น ออกเดินทางแต่ย่ำรู่ง..ดูแลเขาให้ดีแต่ถ้าคิดว่าแบร็กกิ้นจะทำอะไรนอกลู่นอกทาง ก็ตักเตือนแนะนำเขาไปอย่างที่เจ้าเห็นสมควร...กะวันให้ดีแล้วพาขบวนแบร็กกิ้นไปสมทบเราก่อนเข้าเชียงพระคำ”
“เจ้านาย...เจ้าล้มเลิกความคิดนั้นเสียเถิด..มันเสี่ยงเกินไป”
“เชียงเงินกำลังตีสองหน้าหลอกลวงสยามนะอินทร”
“แต่ถ้างานนี้พลาด ผลเสียของมันจะลุกลามมาถึงความสัมพันธ์ บ้านพี่เมืองน้องนะเจ้า”
“เรามั่นใจว่าแผนของเรารัดกุมดีพอ จะไม่มีใครล่วงรู้ความลับนี้”