บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 10

“ทั้งเจ้าพ่อและเจ้าพี่มองไม่ออก หรือไม่ก็มั่นใจว่าถ้าหลุดพ้นจากการปกครองของสยาม ก็จะเอาตัวรอดจากอังกฤษได้เช่นกัน จึงตกลงใจจะฉวยโอกาสที่มองว่าเป็นต่อนี้ ยืนยันความเป็นอิสระของเชียงเงินต่อหน้าผู้แทนทั้งฝ่ายสยามและฝ่ายอังกฤษที่เชียงใหม่ ไม่สนใจว่าการสนับสนุนของอังกฤษก็คือการทำให้แตกแยก เพื่อเข้าครอบครองในภายหลัง พี่กับมิ่งหล้าเป็นเพียงหินสองก้อนที่ใช้ถ่วงตาชั่งเชียงเงินให้ตรงไม่เอนเอียงไปข้างไหนเท่านั้นเอง น้องคงสงสัยละสิว่า ถึงเวลานี้พี่ยืนอยู่ข้างไหน ถ้ามองที่เหตุผลส่วนตัวข้างนึงก็คือพ่อ พี่ บ้านเมืองภาระหน้าที่ความเชื่อและความหวังทั้งหมดที่เคยมีเคยหล่อเลี้ยงหัวใจหล่อหลอมความคิดและตัวตนของเรา...แต่อีกข้างนึงก็คือผู้ชายคนเดียวในชีวิต คนที่พี่เพิ่งยอมรับว่ารักเขายิ่งนัก แม้ว่าเขาจะไม่เคยมองพี่เป็นอื่น นอกจากเงื่อนไขและขวากหนามที่ผ่านเข้ามา ผู้ชายที่เป็นพ่อของภูแก้ว ผู้ชายคนที่พาพี่ออกมาพบโลกใหม่ โลกที่อบอุ่นสดใสและงดงาม”

แม้นเมืองน้ำตาร่วงทั้งที่มีรอยยิ้ม

“ไม่ว่าข้างไหน ก็ไม่มีที่ให้พี่ยืนหรอกมิ่งหล้า...หากมองด้วยเหตุผลทางการเมือง มองแล้วคิดตามสภาพความเป็นจริงของยุคสมัย พี่ก็อยากจะคิดหวังฝากชีวิตและบ้านเมืองไว้ภายใต้ร่มพระบารมีของพระเจ้าแผ่นดินสยาม ความคิดนี้ไม่ใช่เพราะความรัก ไม่ใช่เพราะพี่ปล่อยให้เขาเข้ามามีอิทธิพลกับความเชื่อของพี่ แต่เป็นเพราะโลกของพี่กว้างขึ้นมีความจริงใหม่ๆ ให้พี่ได้เรียนรู้ และมีความเปลี่ยนแปลงมากมายให้พี่ได้พบ เจ้าพี่หน่อเมืองกำลังจะประลองกำลังกับเจ้าศุขวงศ์เดิมพันกันด้วยชีวิต แต่เจ้าพี่หน่อเมืองก็วางหมากซ่อนไว้อีกตัว นั่นคือตัวน้องไม่ว่าอยู่หรือตาย การมีน้องอยู่ในคุ้มเจ้าศุขวงศ์อย่างนี้ย่อมต้องทำความเดือดร้อนให้ทุกคนที่นี่รวมถึงสยามด้วย”

มิ่งหล้าเริ่มจะพอเข้าใจอะไรๆ ลางๆ ดิ้นรนพยายามจะห้ามความคิดแม้นเมืองไว้

“จะให้พี่ส่งชายที่พี่รักไปพบกับความตาย พี่ทำไม่ได้หรอกมิ่งหล้า พี่เดินหน้าไม่ได้ แต่ก็หันหลังให้เชียงเงินแผ่นดินเกิดของเราไม่ได้เช่นกัน” แม้นเมืองขยับใกล้มิ่งหล้าอีก

“แต่พี่ก็มีทางออกเพื่อทุกคนแล้วแม้นเมืองจะขออุทิศชีวิตเพื่อชดใช้ให้ทุกเรื่องและทุกคนฟังนะมิ่งหล้า