บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 8
เรือนเล็ก ฟองจันทร์ขยับคลานเข้ามาหา
“ฟองจันทร์..เพื่อเรา..เจ้ากล้าเดินทางตามลำพังกลางคืนอย่างนี้รึไม่”
“กล้าเจ้าอะไรก็ช่าง...ขอให้เป็นคำสั่งของเจ้าแม้นเมืองต่อให้ต้องเสี่ยง หรือน่ากลัวกว่านี้ฟองจันทร์ก็ทำให้ได้เจ้า”
“ขอบใจนะฟองจันทร์...” แม้นเมืองล้วงหยิบจดหมายที่เขียนไว้และซ่อนเก็บไว้อกเสื้อออกมา “เราต้องการให้เจ้าเดินทางเดี๋ยวนี้ อย่าให้มีผู้ใดรู้เห็น...ไปที่ตะเคียนคู่ชานเมืองนะฟองจันทร์..คนของเจ้าอุปราชเจ้าพี่ของเราจะรออยู่ที่นั่น ให้เจ้าฝากสิ่งนี้ไว้ บอกให้ ให้กับเจ้าอุปราช” แม้นเมืองยื่นจดหมายให้ “แล้วเจ้าก็รีบกลับมานะ มาดูแลภูแก้วกับมิ่งหล้า...เราเชื่อว่ากว่าเจ้าจะกลับมาถึงฟ้าก็คงใกล้สางพอดี”
“เจ้า...ข้าเจ้าจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้เลย” ฟองจันทร์ขยับถอย
“ขอบใจนะฟองจันทร์..เจ้าเป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งคนที่ข้าไว้วางใจที่สุดคนนึง...ขอบใจมาก...ขอบใจสำหรับทุกสิ่งที่ทำเพื่อข้า”
ฟองจันทร์ชะงักกับคำพูดแปลกๆ เหมือนกัน แม้นเมืองยิ้มให้เหมือนทุกอย่างเป็นปกติ
“ไปเถอะระวังตัวเจ้าด้วยนะ” ฟองจันทร์ก้มลงกราบแทนคำขอบคุณแล้วคลานถอยออกไป
ห้องทำงานศุขวงศ์ ดาบประจำตัวศุขวงศ์วางไว้บนพาน ค่อยๆ ถูกหยิบออกมา แม้นเมืองวางดาบลงข้างตัว แล้วกราบพระ “นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดเพื่อทุกคน ลูกขอพรให้ทุกอย่างสำเร็จลุล่วงตามความตั้งใจของลูกด้วยเถิด...”
ห้องนอน ดาบเล่มนั้นถูกวางลงบนชุดเดินป่าที่พับวางเอาไว้บนเตียง แม้นเมืองขยับกลับมาหาลูก ยิ้ม
“ยังไม่หลับเหรอลูก ยังอุตส่าห์คอยแม่เหรอคนดี...นอนซะหลับตาซะ หลับให้สบายแล้ว พรุ่งนี้แม่ก็จะกลายเป็นเพียงความฝันที่ผ่านเลยไป..ไม่เหลือไว้แม้ในความทรงจำของเจ้านี่คือความสมัครใจของแม่เองเพื่อลูก เพื่อพ่อของลูก และเพื่อทุกคน..เพื่อหน้าที่เพื่อความรับผิดชอบ...วันข้างหน้าลูกจะต้องเติบโตขึ้นมาอย่างไม่ใช่ลูกกำพร้า ไม่ใช่ลูกที่มีพ่อที่ถูกป้ายสีด้วยปัญหาทางการเมือง ลูกจะต้องมองหน้าทุกคนในโลกนี้ได้อย่างสมศักดิ์ศรี...” ภูแก้วขยับตัวขยับปากแม้นเมืองยิ้ม
“ถึงเวลากินนมอีกแล้ว...ใช่ไหม...แม่รู้...แม่รู้...” มือแม้นเมืองปลดราบเสื้อออก เห็นอากัปกิริยาการให้นมลูกกินเป็นครั้งสุดท้ายของแม้นเมืองจากด้านหลัง