บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 6
เรือนเจ้าย่าเรือนคำ นอกชาน คำแก้วยกสำรับอาหารที่บัวผัน ส่งให้ออกไปหลังจากเรือนคำ แม้นเมืองกินอิ่มกันแล้ว บัวผันเอ่ย
“เจ้าย่าเจ้า...เรื่องแม่นมที่เจ้าย่าให้ข้าเจ้าช่วยหามาเลี้ยงเจ้าภูแก้ว ข้าเจ้าได้ตัวแล้วนะเจ้า”
แม้นเมืองชะงักใจหายวูบ ทุกอย่างประจวบเหมาะให้การตัดสินใจ และความห่วงกังวล ลงตัวทุกอย่าง
เรือนคำดีใจ “เรอะ...ใครกัน”
“ศรีมายมันเป็นญาติห่างๆข้าเจ้า มันคลอดลูกเมื่อเดือนก่อน แต่ลูกมันบุญน้อยเจ้า...”
“น่าสงสารจริง “
“ตัวมันแข็งแรงดีเจ้า น้ำนมดี ข้าเจ้าออกปากชวนให้มาเป็นแม่นมเจ้าภูแก้ว มันก็ดีใจมาก มันว่ามันจะได้คลายคิดถึงลูกมันได้บ้าง”
“ดีเลย เจ้าว่าอย่างไร แม้นเมือง”
“สุดแท้แต่เจ้าย่าเถอะเจ้า สำหรับข้าเจ้าตอนนี้ ได้คนมาเป็นแม่นมช่วเลี้ยงภูแก้ว ข้าเจ้าก็ดีในเป็นที่สุดแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น ข้าเจ้าจะไปส่งข่าวศรีมายมันเดี๋ยวนี้เลย ให้พรุ่งนี้มันมาแต่เช้าเลย ดีไหมเจ้า”
“ขอบใจนะบัวผัน...ขอบใจสำหรับทุกอย่าง..”
“เพื่อเจ้าน้อยเพื่อเจ้าแก้ว เพื่อทุกคน บัวผันยินดีทำทุกอย่างเจ้า” บัวผันคลานออกไป
แม้นเมืองปิติในความเศร้าที่ได้ยินคำพูดนั้น วางใจได้อีกมาก เพราะมีคนรักภูแก้วจนไม่น่าจะมีอะไรต้องห่วงกังวลแล้ว
“ได้แม่นมมาช่วยเลี้ยงภูแก้วเสียทีก็ดี เจ้าจะได้เหนื่อยน้อยลงนะแม้นเมือง”
“เจ้าย่าเจ้า ข้าเจ้าตกลงใจแล้วว่าจะกลับไปนอนที่เรือนโน้น จะไปตั้งแต่คืนนี้เลยเจ้า”
“ดีแล้วลูก เจ้าน้อยกลับมาคงจะดีใจเป็นที่สุด เป็นผัวเมียกันยังไงก็ควรจะได้อยู่ร่วม เรือน ไม่ใช่แยกกันอยู่คนละที่ละทางอย่างนี้” แม้นเมืองน้ำตาจะร่วง แต่ต้องรีบกลบเกลื่อน ด้วยการก้มลงกราบที่ตักเรือนคำ สะอื้นเบาๆอย่างกลั้นไม่อยู่จนเรือนคำรู้สึกได้ “เจ้าเป็นอะไร แม้นเมือง เหมือนยังมีอะไรค้างคาในใจ”
“ข้าเจ้าแค่ รู้สึกว่าบุญคุณของเจ้าย่าใหญ่หลวงนัก ชาตินี้ข้าเจ้าคงไม่มีโอกาส ชดใช้ได้หมด”