บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 9

เรือนเล็ก มิ่งหล้าที่นอนอยู่ลืมตาขึ้น แม้นเมืองอุ้มลูกก้าวเข้ามาในห้อง วางชุดเดินป่ากับดาบลงใกล้ประตู แล้วเดินเข้ามาหามิ่งหล้า มิ่งหล้ามองแปลกใจเพราะแม้นเมืองวางลูกในเบาะลงข้างตัวเธอ

“อยู่ดีนะภูแก้ว คืนนี้จงอดทนสักนิดและต่อๆไปก็อย่ารบกวน อย่าเกเรเอาแต่ใจ ฝากเนื้อฝากตัวกับแม่ของเจ้าให้ดี”

“แม้นเมือง...พี่”

“ภูแก้วจะตื่นอีกครั้งตอนใกล้รุ่งทุกๆ วันจะแค่ส่งเสียงให้รับรู้เท่านั้น พรุ่งนี้เช้าอาจจะร้องหิวนมรบกวนน้องไปบ้าง แต่สายๆ แม่นมที่ชื่อศรีมายก็คงมาแล้ว น้องอย่าโกรธอย่ารำคาญลูกเลยนะ มิ่งหล้า”

“นี่หมายความว่าอะไร แม้นเมือง”

“หมายความว่าตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปน้องคือแม่ของภูแก้ว คือแม้นเมือง ไม่มีมิ่งหล้าอยู่ในโลกนี้อีกแล้ว”

มิ่งหล้างงสุดๆ  แม้นเมืองลุกเดินไปที่มุมหนึ่งของห้อง หยิบผ้าแพรผืนยาวขึ้นมาและเดินกลับมาหามิ่งหล้า “พี่จะทำอะไรแม้นเมือง พี่จะทำอะไร”

มิ่งหล้าพยายามจะลุกขึ้น แม้นเมืองกระชับผ้าในมือแน่นเหมือนประสงค์ร้าย

ชายป่า ศุขวงศ์เร่งม้ามาแต่ไกล ศุขวงศ์ปลอบใจม้า “อีกนิดเดียว...เจ้าอดทนเพื่อข้าหน่อยนะ”

ศุขวงศ์ควบม้าผ่านไป...

เรือนเล็ก มือมิ่งหล้าถูกมัดจากด้านหลัง แล้วเท้าทั้งสองข้างกำลังถูกมัดจนเสร็จ มิ่งหล้าพยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่มีแรงพอ “แม้นเมืองพี่จะทำอะไรของพี่” พูดได้แค่นั้นแม้นเมืองก็มัดปากมิ่งหล้าเพื่อไม่ให้ร้องขอความช่วยเหลือใครได้ มิ่งหล้ายังพยายามดิ้นรน

“ยกโทษให้พี่ด้วยนะมิ่งหล้าพี่ไม่ได้อยากทำอย่างนี้เลย พี่จำเป็นต้องทำอย่างนี้ สงบใจแล้วหยุดฟัง ตริตรองตามพี่สักพักเถอะ” มิ่งหล้าน้ำตาคลอหน่วย

“ที่พี่ต้องมัดน้องไว้ก็เพราะสิ่งที่พี่จะทำลงไป จำเป็นต้องให้มิ่งหล้ารู้ แต่น้องจะต้องเก็บงำไว้คนเดียวจนกว่าจะสิ้นราตรีนี้ พี่เกรงว่ามิ่งหล้าจะเก็บมันไว้ไม่อยู่เรียกหาผู้คนหรือพยายามกระเสือกกระสนไปหาใครมาหยุดยั้งพี่ พี่จึงต้องขอมัดตรึงน้องไว้ที่นี่ก่อน แต่รับรองว่าประมาณรุ่งสาง ฟองจันทร์ก็จะกลับมา” มิ่งหล้าทั้งที่ถูกมัดปาก แต่ก็เหมือนพยายามจะถามให้ได้ แม้นเมืองลูบหัวให้มิ่งหล้าเพราะผมนั้นปรกลงมารุงัง “พี่ไม่ได้อยากทำเลยสิ่งหล้า พี่ไม่อยากเป็นคนที่ก้าวเข้ามาขวางกลางระหว่างน้องกับคนที่น้องรัก และเขาก็รักน้องชัดเจนจริงจัง เหมือนอย่างที่มิ่งหล้าบอกพี่ไว้ ถ้าพี่เลือกได้ พี่ก็ยินดีเลือกเดินทางไปเป็นบาทบริจาริกากษัตริย์เมืองมัณฑ์ แม้ว่าจะได้รู้ล่วงหน้าว่าจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง เชื่อพี่เถิดมิ่งหล้า ไม่ใช่เพราะพี่ต้องการแย่งของรักต้องการเข้าแทนที่น้อง พี่ถูกฝึกให้เก็บและกักความต้องการของตัวเอง เพื่อบ้านเมืองเสมอมาหากเลือก พี่ก็ขอไปทุกข์ตรมอยู่เมืองมัณฑ์เพราะการมีชีวิตอยู่ที่นี่ พี่ต้องทนทรมานใจด้วยความรู้สึกผิด ที่ต้องขัด ยัดเยียดตัวเองมาอยู่กับความรังเกียจเดียดฉันท์ของผู้ชายที่ร่วมเรือน” มิ่งหล้ายังเหมือนพยายามที่จะโต้แย้ง