บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 22 หน้า 7
“ไม่ใช่แค่คุณที่หวงแหนเมืองพลในฐานะแผ่นดินเกิด แต่ฉันเองก็เช่นกัน เมืองพลคือบ้านของฉัน และถ้ามีสิ่งไหนที่ฉันเสียสละเพื่อปกป้องมันได้ ฉันก็ยินดี”
อัญชันยังนั่งอยู่บนรถอย่างเหม่อลอย
“ฉันจะกลับไปหาพี่แสน เพราะมีแต่ฉันเท่านั้นที่สามารถเข้าถึงตัวเค้าได้ดีกว่าใคร”
ย้อนตอนกัลป์แกะผ้าพันแผลให้อัญชัน
“คุณจำได้มั้ยที่ฉันเคยสงสัยว่าเราสองคนเป็นเนื้อคู่กันรึเปล่า แต่คุณบอกว่าไม่สนใจเรื่องนั้น เพราะคุณเชื่อว่าสวรรค์ไม่อาจเปลี่ยนหัวใจ ของคุณ ฉันเชื่อคุณ และก็อยากพูดแบบเดียวกัน”
ที่พักป่าละเมาะริมลำธารชานเมืองพล กัลป์ยังอ่านจดหมาย
“ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ยังรักคุณ และจะรักคุณตลอดไป อัญชัน”
กัลป์ลดจดหมายลง รำพึง “อัญชัน”
กัลป์เดินออกมาจากเต๊นท์ด้วยท่าทีร้อนใจ จะไปตามอัญชันที่ไร่ราชสีห์ เจอตะโพน กระรอก ขวางไว้ก่อน
“เอ็งจะไปไหนวะไอ้กัลป์”
“อัญชันกลับไปที่บ้านไอ้แสน ฉันจะไปตามอัญชันกลับมา”
“เอ็งจะไปมือเปล่าแบบนี้น่ะเหรอ พรรคพวกเพื่อนฝูงก็ไม่เหลือแล้วสักคนนะไอ้กัลป์”
กัลป์เดินต่อไม่ฟังดึงดันจะไป กระรอกเข้าขวางด้วยความเป็นห่วง
“เชื่อใจคุณอัญชันเค้าบ้างเถอะพี่ เค้าอาจจะมีวิธีที่ดีกว่าที่พี่คิดก็ได้ คุณอัญชันไม่ใช่คนโง่ ไม่อย่างนั้นคงเอาตัวรอดจากนายแสนมาถึงทุกวันนี้ไม่ได้หรอกพี่ อย่าเพิ่งบุ่มบ่ามไปตอนนี้ เชื่อฉันสักครั้งนะพี่”
กัลป์หยุดคิดไปตามสิ่งที่กระรอกพูด
ร้านกาแฟพ่อปาน พ่อปาน แม่แจ้ กำลังโศกเศร้าเรื่องของตะเภา
“ว่าแล้วมันต้องไม่ใช่คนธรรมดาประสาเราแน่ๆ โถ...ไอ้เพลิงมาหลอกกินไข่แดงลูกสาวกู เดี๋ยวกูจะร้องเรียนไปที่กรมตำรวจ”
แม่แจ้ฟูมฟาย “อโหสิกรรมให้มันเถอะพ่อ มันจะไปก็ช่างหัวมัน แต่มันเป็นสารวัตร ถ้ามันตบแต่งกับลูกเราเป็นเรื่องเป็นราว สินสอดมันก็คงไม่น้อย ลูกแม่ต้องได้เป็นคุณนายสารวัตร”
แม่แจ้สบตาตะเภา ตะเภามองแม่งงๆ ว่าแม่จะเศร้าหรือเสียดาย แม่แจ้สะดุ้ง
“ลูกยังสาวยังแซ่ หาผัวใหม่ไม่ยากหรอก”
“เรื่องไหนลืมได้ก็ลืมซะ อย่าเก็บมาคิดเลยลูก”