บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 4 หน้า 4

“นี่จะไปยุ่งอะไรกับเขาละ ไปกลับ กลับ กลับ!”

จงอางปราดไปนั่งประจำที่นั่งคนขับ ตะเภาขึ้นไปนั่งข้าง ๆ รถปิ๊กอัพแล่นออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางการโกลาหลของสมุนแสน ที่ผ้าใบคลุมของท้ายรถปิกอัพของตะเภา เห็นเพลิงที่ซ่อนอยู่แอบแง้มผ้าใบขึ้นดู เพลิงเห็นสมุนของแสนตามหาตนกันให้ควั่ก

บริเวณบ้านตะโพน กัลป์กำลังพันแผลที่ข้อมือ สีหน้าดูข่มกลั้นความเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย ตะโพนเดินมาดู

“อ้าวนั่น เพิ่งหายเจ็บแท้ๆ จะออกไปหาแผลใหม่อีกหรือไงวะไอ้กัลป์”

“ฉันจะออกไปหาข่าวแถวนี้ซะหน่อย เดี๋ยวฉันมา”

กัลป์เดินออกไป ตะโพนมองตามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

ในโบสถ์ อัญชันเดินเข้ามา ทิ้งตัวลงนั่งแล้วมองไปยังพระประธานเบื้องหน้า หันไปมองกระถางธูป และเชิงเทียนที่วางอยู่ อัญชันมองเห็นตัวเองกำลังจุดเทียนอยู่กับกัลป์ อัญชันจุดเทียนได้แล้วปักไว้ที่เชิงเทียนด้านหนึ่ง แล้วจึงเอาธูปมาต่อจุดไฟที่เทียนเล่มนั้น กัลป์เอื้อมมือเอาธูปของตัวเองมาจ่อที่เทียนเล่มนั้นเช่นกัน อัญชันหันมามองกัลป์ “ทำไมไม่จุดเทียนล่ะคะ”

“ไม่จำเป็นหรอก ใช้เทียนเล่มเดียวกับคุณนี่แหละ”

“อย่าเลย...เค้าถือไม่ใช่รึคะ ขนาดเทียนยังไม่ให้ต่อเล่มเดียวกับใครเลย”

“สำหรับผม...คุณไม่ใช่ใครคนอื่น คุณเป็นเหมือนแสงสว่างในชีวิต แค่มีคุณคนเดียว ชีวิตผมก็สดใสแล้ว”

อัญชันอาย ๆ “คนอะไร...ในวัดในวาก็ไม่เว้น”

“ผมพูดจริงนะ ชีวิตที่มีคุณเป็นแสงสว่าง...เป็นกำลังใจผมไม่เกรงกลัวอะไรอีกแล้ว...อัญชัน”

กัลป์กับอัญชันมองหน้ากันอย่างมีความผูกพันอย่างที่สุด

อัญชันในปัจจุบันนํ้าตาคลอ เมื่อคิดถึงความรักที่เคยมีให้กัน ที่มุมมืดหลังพระประธาน ปรากฏร่างกัลป์ยืนนิ่ง แอบจ้องอัญชันอยู่ด้วยความผูกพัน อัญชันเสียงแผ่ว “แล้วคุณก็ลืมทุกอย่าง...”

อัญชันเช็ดนํ้าตา พยายามสะกดอารมณ์เศร้า “ผู้ชายคนที่ฆ่าพ่อ...คนที่ทำลายหัวใจของฉัน เค้ากลับมาแล้ว” อัญชันนํ้าตาคลออีกครั้ง “ฉันน่าจะเกลียด น่าจะโกรธแค้นผู้ชายคนนี้ แต่ทำไมทุกครั้งที่เห็นหน้า...ฉันกลับอดไม่ได้ที่จะคิดถึงความผูกพันในอดีต” อัญชันเจ็บใจ “ทั้งที่หัวใจเค้า ไม่มีฉันอีกแล้ว”

ใบหน้ากัลป์ที่มีโอกาสรับรู้ความในใจของอัญชันโดยบังเอิญ สีหน้าเศร้าลง รู้สึกผิดต่ออัญชัน

“ฉันควรจะทำยังไง”

“ทำตามหัวใจตัวเองเถอะ...อัญชัน”