บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 18 หน้า 9
“กูไม่รู้! มันเดินไปแล้ว มึงอยากห้ามไปห้ามเอง”
ขวานชะเง้อมองตามรังสี แล้วเกาะหลังเข้มต่ออย่างใคร่ครวญ “ฮืม ฮืม ฮืม”
เข้มรำคาญ เหวี่ยงศอกไล่ “ทำอะไรก็ทำสิวะไอ้โกร๋น มึงจะมาจ่อหลังกูทำไม ขนลุก”
“เอ๊า กูไม่ได้คิดอะไรกับมึงนะ” เข้มแค่นเสียงฮึยรำคาญเพื่อน ขณะที่รังสีเดินไปถึงไหนต่อไหน
“ไอ้อัคนี กูจะเอาคมแฝกเป็นฟืนเผาศพมึง ไอ้แก่!!”
ห้องกลางกระทอ่มอัคนี อัคนีลืมตาออกจากสมาธิแล้ว ขยับก้มลงกราบพระในห้องและตั้งจิตอธิษฐาน
กัลป์ที่นั่งสมาธิอยู่รีบขยับตาม
“พุทธธังวันทิตา ธัมมังวันทิตา สังฆังวันทิตา ข้าพเจ้าขออาราธนาคุณพระพุทธเจ้า คุณพระธรรมเจ้า คุณพระสังฆเจ้า อีกทั้งคุณบิดามารดา คุณอุปัชฌาย์ ครูบาอาจารย์ และขออัญเชิญเทพยาดาทั้งหลายทั่วปฐพี
โปรดจงประสิทธิ์สรรพวิทยาและพรชัยให้แก่ข้าและลูกศิษย์ ในกาลบัดนี้เทอญฯ”
อัคนีและกัลป์ก้มลงกราบพระและเครื่องรางบนแท่นบูชาด้วยกัน กัลป์หันมากกราบแบบไม่แบมือ ตรงหน้าอัคนี อัคนีเอามือจับหัวกัลป์อย่างรู้ชะตากรรม
“พระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ ปกป้องคุ้มครองคนดีเสมอ แต่เอ็งอย่าลืม ทุกสรรพสิ่งย่อมเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปเป็นอนิจจัง” กัลป์มองหน้าอัคนีอย่างรับรู้ได้
เส้นทางขึ้นเขามหากาฬ อัคนีถือไม้ไผ่ยืนรออยู่ กัลป์กับอัญชันแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาหาอัคนี องอาจกับตะโพนพร้อมออกเดินทาง องอาจและตะโพนถือคันธนูเป็นอาวุธ
“นี่เราจะไปไหนกันครับอาจารย์”
“ข้าจะพาเอ็งไปหาคมแฝกแสงอัคคี” อัคนีว่าแล้วเดินต่อไปฉับๆ พวกที่เหลือชักถอดใจ
“ลุงตะโพนคะ ถํ้ามหากาฬอยู่อีกไกลรึเปล่า”
ตะโพนหนักใจ “ตอนหนุ่มๆ ลุงมาแค่ครึ่งทางก็หมดแรงแล้วหนู” ตะโพนมองไป “รู้แต่ว่าถํ้ามันอยู่บนยอดเขา”
องอาจมองตาม “ลูกนี้เหรอลุง”
“ข้ามไปอีกลูก”
“โอ้ย ลูกเนี้ยนะ” องอาจโวย
“ไม่โว้ย ลูกโน้น”
องอาจอึ้ง “แม่เจ้า”
กัลป์มองมาที่อัญชัน แต่สิ่งที่เห็นคืออัญชันพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น บำรุงใจให้กัลป์รู้สึกว่าเป็นไงก็เป็นกัน