บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 15 หน้า 12
ทางลงหลุมหลบภัยใต้ดิน เรือนปลงศพ องอาจถือตะเกียง อัญชัญประคองกัลป์มา อัญชันเห็นหลุมหลบภัยแล้วตะลึงตื่นตาตื่นใจ มองสำรวจไปเห็นลังไม้ทหารเก่าๆเป็นลังไม้สาหรับเก็บอาวุธอยู่
“ไม่ยักรู้ว่าลุงตะโพนจะรอบคอบขนาดนี้”
“ลุงไม่เกี่ยว เป็นของโบราณ”
“มันเป็นหลุมหลบภัยสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ปลูกอยู่ใต้เรือนลุงตะโพนพอดี”
องอาจชี้ไปทางหนึ่ง “ช่องนี้มันไปโผล่ที่บ้านลุงตะโพนครับ เราหนีมาจากทางนั้นแหละครับ”
จงอางอึ้ง “โอ้โห เจ๋งไปเลยพี่ แล้วทำไมพี่ไม่เคยบอกผมล่ะ” ตะเภาเบิดกะโหลกจงอาง
“บอกแกน่ะเหรอ ขนาดซ่อนคุณอัญชันแกยังทำไม่ได้เลย ไอ้หัวขี้เลื่อย”
อัญชันประคองกัลป์มาที่เตียงสนาม โดยมีตะโพนคอยรับ
“โธ่โถ ไอ้กัลป์เอ๊ย ไม่เจียมสังขารเอาซะเลย ตัวเองเจ็บขนาดนี้ ยังอุตส่าห์ไปช่วยคุณอัญชันกับเขาอีก”
“ก็พี่กัลป์เค้าเป็นห่วงคุณอัญชันนี่ครับลุง”
“ห่วงแล้วทำอะไรได้ ดูซิ คมแฝกก็หักไปแล้ว ตัวเองจะยืนยังไม่ไหว”
“เอาไงดีองอาจ ตกลงวางแผนไว้รึยัง ว่าพวกเราจะหนีไปที่ไหน”
“ถ้าไม่ออกชายแดนก็ต้องเข้ากรุงเทพฯ ถึงจะพ้นมือนายแสน แต่สภาพนายกัลป์คงเดินทางไกลไม่ไหวแน่”
“อ้าว สรุปว่าจะซ่อนตัวอยู่แบบนี้หรือไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่มันไม่มีที่ให้ไป”
“ยังมีอยู่ที่นึง” ทุกคนชะงัก แม้แต่กัลป์ยังมองไปที่ตะโพน “มีอยู่ที่นึงที่ไอ้แสนไม่เคยไป”
ตะโพนมองหน้าทุกคน “ถ้ำมหากาฬ”
กัลป์หูผึ่ง “อาจารย์อัคนี ลุงเคยบอกฉันว่าฝังศพอาจารย์เอาไว้ที่นั่น”
“ไม่ใช่ศพหรอกไอ้กัลป์ อาจารย์อัคนีของเอ็งยังไม่ตาย” กัลป์ตะลึง
กลางคืน ถ้ำมหากาฬ นกพิราบบินข้ามลำน้ำป่าเขาไปยังดินแดนไกลแสนไกล อัคนีร่างกายบึกบึน มีริ้วรอยของบาดแผล กำลังร่ายราคมแฝกด้วยไม้พลองอย่างคล่องแคล่ว และเปี่ยมล้นไปด้วยอานุภาพ นกพิราบบินจับลงบนกิ่งไม้ อัคนีชะงักหันไปมองที่นกพิราบ ที่ขานกมีกระบอกใส่จดหมายเล็กๆผูกอยู่
ละแวกหลุมหลบภัยใต้ดิน กัลป์หารืออยู่กับตะโพน
“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมลุงต้องโกหกว่าอาจารย์ถูกไอ้แสนฆ่าตาย”