บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 15 หน้า 13
“มันเป็นคำสั่งของอาจารย์เอ็ง ข้อแรกตอนนั้นร่างกายของอาจารย์อัคนียังบาดเจ็บอยู่มาก อาจารย์อัคนีจึงกลัวว่าไอ้แสนจะตามล่า ข้อสอง...วิชาคมแฝก วิชาอยู่ยงคงกระพันที่เคยเป็นของสูง เคยเป็นพลังปกป้อง แผ่นดิน บัดนี้ต้องมากลายเป็นอาวุธของคนโฉดชั่วอย่างไอ้แสน อาจารย์ก็เลยไม่อยากอยู่สู้หน้ากับใครในเมืองพลอีกต่อไป”
กัลป์รำพึง “อาจารย์”
“แล้วถ้ำมหากาฬมันอยู่ที่ไหนเหรอคะลุง”
“อยู่กลางป่าก่อนถึงชายแดน แต่เส้นทางค่อนข้างกันดารหน่อยนะสำหรับคนเจ็บ”
ตะโพนว่าแล้วมองที่กัลป์อย่างหนักใจ
ห้องทำงานบ้านแสน แสนกำลังหารือกับหมวดนิตย์ เซ่ง เพลิง โดยมีสิงโตคุ้มกัน
“เส้นทางหลัก ไม่มีวี่แววพวกมันผ่านมาเลยนายแสน ผมว่า มันต้องไปชายแดนข้ามโขงหนีไปฝั่งโน้นแน่”
เพลิงแกล้งว่า “ไอ้พวกโง่ คงคิดว่าพวกเราจะไม่ตามไปล่าพวกมันอีก”
“เปล่า พวกมันไม่ได้ข้ามชายแดนไปหรอก แต่พวกมันจงใจเข้าป่า แถววัดเก่าเมืองพล เพื่อขึ้นเขาไปที่ถ้ามหากาฬ”
เซ่งสงสัย “หรือว่าข่าวลือเรื่องไอ้แก่อัคนียังไม่ตายจะเป็นเรื่องจริง”
“เป็นไปไม่ได้ กูแทงมันตายคามือกูเอง”
เพลิงยุ “จะไปยากอะไรนาย ถ้ามันยังอยู่จริงๆ เราก็ตามไปฆ่ามัน”
“มันไม่ง่ายอย่างที่มึงคิดหรอก”
แสนเล่าถึงอดีตในวันที่มันฆ่าอาจารย์อัคนี
หน้าโบสถ์ร้างวัดเก่าเมืองพล แรงกวาดของอัคนีก่อให้เกิดคลื่นฝุ่นหมุนวนแผ่ไปโดยรอบ ราวกับพายุทราย ตะโพนกับแสนแทบลืมตาไม่ขึ้น พวกสมุนก็เสียจังหวะไปด้วย อัคนีคำรามในคอ และฉวยโอกาสนั้นทะยานเข้าเล่นงานสมุนของแสนอย่างรวดเร็ว แต่ละคนโดนคมแฝกฟาด หัวแตกเลือดสาด แข้งขาหักล้มกันระนาว
จังหวะที่อัคนีกำลังติดพันกับการสู้กับสมุนของแสนที่รายล้อมรอบตัว แสนก็สะบัดคมแฝกโผล่เข้ามาหมายจะเล่นงานทางด้านหลัง แต่อัคนีก็ไหวตัวก่อน จึงหันไปทิ่มคมแฝกอัดแสนจนกระดอน สมุนคนอื่นจะช่วยแสนแต่ก็โดนอัคนีฟาดทิ้งออกไปทีละคน แสนถอยร่นหนีไม่เป็นท่า ขณะที่อัคนีสืบเท้าตรงมาหามัน
“ไอ้ศิษย์ทรยศ วันนี้เป็นวันตายของมึง”