บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 15 หน้า 15
แสนถลึงตามองอัคนี “แล้วมึงล่ะไอ้อัคนี มึงเคยทำอะไรบ้าง !”
อัคนีอึ้งก่อนจะต้องผงะ เมื่อถูกแสนใช้มีดไสยดำที่เก็บอยู่ที่เอวของมัน จ้วงแทงเข้าจนมิดด้าม
“ไอ้แสน” อัคนีอาการเริ่มแย่ หมดแรง มือปล่อยไม้คมแฝก เข่าทรุด มือกุมบาดแผล แสนรับไม้คมแฝกของอัคนี
เห็นลายอักขระที่อยู่บนคมแฝก แสนลุกขึ้นใช้ไม้คมแฝกชี้หน้าอัคนี
“เที่ยวตั้งตัวเป็นอาจารย์สอนคนโน้นคนนี้ มึงคิดว่ามึงเป็นผู้วิเศษหรือไง มึงคิดว่าตัวเองดีนักหรือไง”
แสนกระชากมีดออก แสนมองเลือดของอัคนีที่เปื้อนมืออย่างสะใจ
“เห็นมั้ย มึงมีเลือด มึงเป็นคนธรรมดา เพราะฉะนั้น...” แสนแค้นอัคนี “เลิกโกหกกูซะที หยุดเทศน์เรื่องความดีความชั่วซะที โลกไม่เคยเป็นอย่างนั้นเลย ปลาใหญ่ต้องกินปลาเล็ก หรือไม่ก็ถูกรุมกินเหมือน สัตว์เดรัจฉานอื่นๆ นี่ต่างหากที่เป็นความจริง” แสนเน้น “ไอ้อาจารย์”
อาจารย์อัคนีมองแสนน้ำตาคลอ
บนรถองอาจ ตะโพนนั่งเหม่อเหมือนเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวตรงหน้า จนองอาจที่กำลังขับรถต้องหันมาถาม
“ลุง”
ตะโพนได้สติ “หือ”
“ถึงแยกข้างหน้าแล้วไงต่อ”
“อ๋อ เลี้ยวซ้าย เดี๋ยวเราต้องแวะซื้อเสบียงก่อน”
องอาจบ่น “ฮือ ให้มาช่วยบอกทาง เอาแต่นั่งเหม่ออยู่ได้”
ตะโพนไม่ตอบ ตะโพนเหลียวไปข้างหลังอย่างห่วงๆ เห็นหลังรถมีม่านกั้น มีพื้นที่แบ่งให้อัญชันได้ดูแลกัลป์ที่กำลังบาดเจ็บ
“ไหวมั้ยกัลป์ คุณน่าจะไปหาหมอก่อนนะ”
“ไม่เป็นไร ผมได้ยาสมุนไพรจากลุงตะโพนแล้ว”
“แต่แผลของคุณมันสาหัสมากนะ”
“ผมไปโรงพยาบาลไม่ได้อัญชัน คุณก็รู้ว่าพี่ชายของคุณกำลังตามล่าผม”
อัญชันหนักใจ “จริงของคุณ ถ้านายแสนรู้ หมอกับพยาบาลก็จะพลอยเดือดร้อนไปกับ คุณด้วย แต่พวกคุณรอดมาได้ก็บุญแล้ว” กัลป์เหลือบมอง คิดย้อนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
วันนั้น ในบ้านตะโพน ตอนถูกจับ เพลิงพูดกับองอาจ “เสียใจด้วยนะเพื่อน ถ้าพวกมึงยอมก้มหัวให้นายแสนแต่แรก