บทละครโทรทัศน์ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 7 (1/2) หน้า 3
ดุจดาวปรายตามองอนาวิล “แต่ถ้าความผิดบางอย่างมันเกินกว่าคำว่าขอโทษล่ะคะ ?”
อนาวิลอึ้งไป
“ต่อให้เป็นคนเลวที่สุดพระพุทธเจ้าก็ทรงสอนให้เราอภัยเค้า” นวลจันทร์เอ่ยตอบ ดุจดาวเงียบไป
“ดาว ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอกลูก” อนันต์เอ่ยขึ้นบ้าง
“ดาวจะพยายามเข้าใจค่ะพ่อ ขอตัวนะคะ” ดุจดาวเดินผ่านหน้าอนาวิลโดยไม่มองซักนิด
ดุจดาวเดินออกไป อนันต์มองตามไม่สบายใจ นวลจันทร์ปลอบใจ “ให้เวลายัยดาวหน่อยเถอะค่ะ” นวลจันทร์หันไปหาอนาวิล “เข้าใจน้องด้วยนะตาวิน”
“ครับแม่”
ดุจดาวเดินขึ้นมาบนห้อง พอเปิดประตูมาก็เจอเม่ยนั่งรออยู่ “เม่ย” ดุจดาวมีสีหน้าแปลกใจ
“วันนี้ชั้นอยากนอนที่นี่ ขออนุญาตแม่เธอแล้ว”
ดุจดาวมองเม่ย ซึ้งใจเพื่อนเพราะรู้ว่า ที่เม่ยอยากนอนด้วยเพราะเป็นห่วง “ชั้นไม่เป็นไรจริงๆ ชั้นโอเค”
“เธอโอเค แต่ชั้นไม่โอเค ยังจะไล่ชั้นกลับไปอีกเหรอ ?” เม่ยย้อนตอบ
“เม่ย...ขอบใจมากนะ” ดุจดาวน้ำตาคลอ
เม่ยโผเข้ากอดดุจดาวแน่น เหมือนช่วยซึมซับความเจ็บปวดที่เพื่อนได้รับ “ร้องเยอะๆ ร้องไห้แล้วเธอจะดีขึ้น”
ดุจดาวกอดตอบเม่ยแล้วสองคนก็ร้องไห้ไปด้วยกัน
เม่ยและดุจดาวในชุดนอนนอนมองเพดาน ครุ่นคิด ทั้งสองนอนไม่หลับแล้วเม่ยก็ตัดสินใจถามดาว “ดาว เธอ...คิดจะแก้แค้นแทนพี่นัทจริงๆ เหรอ”
“มันเป็นสิ่งเดียวที่ชั้นจะทำเพื่อพี่นัทได้” ดุจดาวเอ่ย เม่ยนิ่งเงียบไป “ถ้าไม่ได้เค้าช่วยพูดเตือนสติชั้นวันนี้ชั้นคงตายไปแล้ว”
เม่ยตะลึง! ลุกขึ้น! “เธอคิดฆ่าตัวตาย ?!”
ดุจดาวพยักหน้า “อืม” เม่ยมองหน้าไม่อยากเชื่อ “ชั้นรู้ ชั้นโง่มาก โง่ที่คิดว่าถ้าตายซะมันจะดีกว่า แต่เค้าทำให้ชั้นได้คิดว่าชั้นควร อยู่ต่อ - - มันถึงจะดีกว่า”
“เดี๋ยวนะ..‘เค้า’??? เค้าเป็นใคร ?”
“ไม่สำคัญหรอกว่าเค้าเป็นใคร ยังไงก็ถือว่าเค้าเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต แล้วยังทำให้ชั้น รู้ว่าต้องมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร”
เม่ยอดที่จะเป็นห่วงโชว และจตุรภาคีไม่ได้ “พี่วินบอกเธอแล้วเหรอว่าคนร้าย...ฆ่าพี่นัทเป็นพวกไหน”
ดุจดาวส่ายหน้า “แต่อีกไม่นาน ชั้นต้องรู้ให้ได้ !”
เม่ยมีสีหน้าไม่สบายใจ