บทละครโทรทัศน์ เลือดตัดเลือด ตอนที่ 7 (1/2) หน้า 4
วันต่อมา ที่บ้านตระกูลจาง เหว่ยชิงตะคอกใส่โชวด้วยความโมโห “ชั้นเคยสั่งห้ามไม่ให้แกไปยุ่งกับอนาวิลแล้วใช่มั้ย?!”
“ผมไม่ได้อยากยุ่งกับมัน แต่มันมายุ่งกับงานของผมเอง” โชวหันมาอธิบาย แต่กลับถูก เหว่ยชิงเอาหลังมือฟาดไปที่ปาก โชวหน้าหันเลือดกลบปาก
หลี่เฟยตกใจ “คุณชาย !” โชวเห็นเลือดก็อึ้ง
“เลือดชั่ว! ไม่ต้องมาแก้ตัว กล้าดียังไงถึงขัดคำสั่งชั้น”
“ผมไม่เข้าใจ ทำไมผมถึงทำอะไรไอ้อนาวิลไม่ได้?”
เหว่ยชิงอึ้ง เจอคำถามนี้เข้าไปก็ไม่รู้จะตอบยังไง แต่พอมองเห็นทุกคนสีหน้าสงสัยตามโชวก็รีบเอ่ยขึ้น “มันยังไม่ใช่เวลานี้! ตอนนี้คนที่แกต้องจัดการ คือไอ้อนันต์” ทุกคนเริ่มคลายความสงสัยลง เหว่ยชิงสำทับ “แกมีหน้าที่ทำตามคำสั่งชั้นเข้าใจไหม!”
“ครับนายแม่”
“ออกไปได้แล้ว!” ทั้งหมดเดินออกไปเหว่ยชิงถอนใจ ใจหาย เกือบไปแล้วเกือบเป็นอนาวิล “ถ้าคนที่ตายเป็นอนาวิล พวกแก- - ตาย!!!” เหว่ยชิงเทแก้วน้ำชาที่วางตรงหน้าลงพื้น เห็นฟองฟู่ลอยฟ่องแสดงว่าในนั้นมีพิษอยู่!
วันต่อมา ดุจดาวกอดรูปนัท มองเจ้าหน้าที่เคลื่อนโลงศพเข้าเตา แต่แล้วดุจดาวก็ทนไม่ไหววิ่งเข้าไปจะคว้านัทกลับคืน ทุกคนรีบรั้งตัวดุจดาวไว้
“พี่นัท...พี่นัท”
“ดาว” อนาวิลเรียกน้องสาวให้ได้สติ
“ดาวอย่าลูก” อนันต์ร้องห้าม
“พี่นัท อย่าทิ้งดาวไป” ดุจดาวคร่ำครวญ
“โถ...ยายดาวลูกแม่” นวลจันทร์สงสารคนเป็นลูก
ประตูเตาปิดดีง ปัง ! พร้อมกับเสียง กรีดร้องของดุจดาว “พี่นัท !!!”
เสียงออดบอกสัญญาณเริ่มเผา แขกทุกคนลุกขึ้นยืนเป็นการแสดงความเคารพต่อ ผู้ล่วงลับเป็นครั้งสุดท้าย โชวยืนแอบมองไปที่เมรุที่กำลังเผาศพนัทอยู่ไกลๆ โชวใส่ชุดดำ แว่นตาดำ ปกปิดหน้าตา แต่ยังเห็นได้ว่าเค้ารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ
ผู้คนทยอยกันกลับ อนาวิล อนันต์ นวลจันทร์ช่วยกันประคองดุจดาวลงจากเมรุ
เม่ยเดินลงมาจากบันไดเมรุเหลือบตาไปเห็นโชวยืนอยู่ไกลๆ เม่ยประหลาดใจ เอ่ยขึ้นเบาๆ “คุณชาย!”
อนาวิลที่อยู่ใกล้เม่ยได้ยินแว่วๆ ก็หันไปถาม “มีอะไรรึเปล่าครับเม่ย”
“เอ่อ...ไม่มีค่ะ” เม่ยโกหก แต่พอเม่ยหันกลับไปอีกที โชวก็หายไปแล้ว เม่ยมองหาโชวอีกครั้งแต่ไม่เห็น สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินตามทุกคนออกไปจากตรงนั้น