บทละครโทรทัศน์ ตี๋ใหญ่ดับดาวโจร ตอนที่ 2 หน้า 3
ตี่ใหญ่ขับรถวนผ่านคลีนิกเล็กๆ ย่านชานเมืองแห่งหนึ่ง เห็นพยาบาลกำลังดึงประตูเหล็กม้วนลงเพื่อปิดร้าน ตี๋ใหญ่ขับรถเข้าไปจอดในความมืด เขาเดินประคองดาบยุทธออกมา
ฟ้ากำลังปิดคลีนิคจะเดินออก เขาถูกตี๋ใหญ่กันไว้ “ขอความร่วมมือด้วยครับ”
“คะ?.. “ ฟ้าตกใจเห็นตี๋ใหญ่อยู่ในชุดตำรวจ “คุณตำรวจ”
“ผม..ผมมีคนเจ็บ” ฟ้ามอง ชักไม่แน่ใจ มองหาไปรอบๆ ทำไมมาคนเดียว “ห้ามเลือดให้หน่อยครับ” ตี๋ใหญ่ชี้ไปที่แผลดาบยุทธ
ดาบยุทธทรุดลง ทั้งคู่ช่วยกันพาเข้าคลีนิก ฟ้าพาไปที่เตียงท่าทางเงอะงะ พยายามเอาผ้าก๊อซซับเลือด แต่ไม่มีท่าทีที่จะหยุดลง
ตี๋ใหญ่เอ่ย “แผลใหญ่สงสัยต้องเย็บ”
ฟ้าตกใจ “ห๊า..เย็บ ไม่เป็นคะ หนูๆ เป็นแค่ผู้ช่วยพยาบาลคะ”
“เย็บเถอะครับ!”
“ไม่ได้ค่ะ หนูเคยดูแต่ไม่เคยทำ แล้วๆ พวกพี่ยังไม่มาอีกเหรอคะ เรียกพวกมูลนิธิก็ได้ ขับไปอีกนิดก็มีโรงพยาบาลแล้ว”
“ไม่มีใครมาแล้ว” ตี๋ใหญ่พูดเสียงเรียบ นิ่งๆ “ช่วยเค้าเถอะ เลือดออกแบบนี้ไม่ดีแน่”
ฟ้ามองไปที่ตี๋ใหญ่ และมองต่อไปที่ปืนที่เหน็บอยู่ที่เอว กลัวๆ ฟ้าเย็บแผลเงอะงะ กลัว เสียงโทรศัพท์ตี๋ใหญ่ดังขึ้น
แฟรงค์กี้หลบมุมไปโทรศัพท์ “อยู่ไหน ทำไมช้าเกิ๊น”
“ไปยิงเค้าทำไม บอกแล้วไง ว่าปล้นแต่ต้องไม่มีใครตาย”
“ก็…ก็มันสู้อ่ะ ….เอาน่ะๆ หนุกๆ หน่ะพี่ตี๋…มีเรื่องใหญ่กว่า ..ยาเพียบ..อยู่ไหนเนี่ย..แล้วเงินอ่ะ”
ตี๋ใหญ่มองดาบยุทธ “คลีนิก มีคนเจ็บติดมาด้วย ...อย่ายุ่งกับยา”
แฟรงค์กี้ หูผึ่ง อารมณ์เปลี่ยน “ยิงกบาลมันทิ้งไปก็สิ้นเรื่องพี่ตี๋.. ทำเป็นพ่อพระไปได้ มันเห็นหน้าป่ะน่ะ..เออแล้วเงินอ่ะ อยากได้ยานี่ก็จะเอาไปให้ไง เงินอะ เงินอะ ต้องใช้ด่วนเลย” แฟรงค์กี้หันไปยิ้มให้สาวๆ
โรงพยาบาล ไซเรนเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องพักฟื้นของตัวเอง กระย่องกระแย่งไปยังเคาน์เตอร์พยาบาลเวร ไซเรนลากเอาขาตั้งขวดน้ำเกลือมาด้วย ไซเรนเกือบเซล้ม จ่าแดงเดินตามมา
พยาบาลหันมาเห็นก็วิ่งเข้ามาประคอง “คนไข้ออกมาแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
“แม่ผม น้องผม ถูกส่งมารักษาที่นี่ด้วยใช่มั้ย”
พยาบาลอึกอัก ไม่อยากให้ข้อมูล “กลับไปที่ห้องดีกว่านะคะ”
“ผมมีกันอยู่แค่นี้จริงๆ ...ผมขอร้อง”